Σάπες: ο τόπος μας

Μέρος Β'

  Το επάγγελμα του καροποιού στις Σάπες γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του την περίοδο  από το 1920 και μέχρι το 1960 περίπου. Μετά άρχισε να φθίνει και όσοι ήταν καροποιοί άρχισαν να αλλάζουν είτε επάγγελμα, είτε το αντικείμενό τους. Αιτία ήταν η εμφάνιση νέων μηχανοκίνητων οχημάτων τόσο για τις μετακινήσεις ανθρώπων και εμπορευμάτων, όσο και ο τρόπος καλλιέργειας της γης με νέα αγροτικά μηχανήματα!

  Για παράδειγμα, ένας από τους πιο παλιούς σιδεράδες ο Κωνσταντίνος Λιπορδέζης συνεργαζόταν με τους ξυλουργούς Γιανναρίδη Θεόδωρο και Κοζίδη Γεώργιο.

  Στις Σάπες, την περίοδο πριν από τον πόλεμο του 1940, για την κατασκευή κάρων δούλευαν βασικά δυο ειδών τεχνίτες: οι ξυλουργοί και οι σιδεράδες. Μάλιστα υπήρχε μια μόνιμη συνεργασία ανάμεσα σ' αυτούς.

Ο σιδεράς Πολυχρονιάδης Γιάννης συνεργαζόταν με τον ξυλουργό Χαριτόπουλο Κων/νο.

Ο σιδεράς Γρηγορίου Γιώργος [γνωστός ως μουστάκας, λόγω του μεγάλου μουστακιού που έφερε] με τον ξυλουργό Κιρκινέζη Γιάννη και ο σιδεράς Γκαϊντατζίδης Αργύρης με τον ξυλουργό Χαριτόπουλο.

  Από τον κ. Αλέκο Κιρκινέζη πληροφορηθήκαμε ότι ο πατέρας του Γιάννης κατασκεύαζε και τα ξύλινα και τα σιδερένια μέρη του κάρου.

Από αυτούς κανείς δε ζει σήμερα. Οι πληροφορίες προέρχονται από το Λιπορδέζη Γιώργο (γιο του Λιπορδέζη Κων/νου).

  Πριν μερικά χρόνια, όσο ζούσε (75 χρόνων τότε) από τον Αλέκο Κιρκινέζη πήρα τις εξής πληροφορίες .

  Το επάγγελμα του καροποιού το έμαθε από τον πατέρα του, το Γιάννη Κιρκινέζη. Αυτός ήρθε στις Σάπες το 1920 από το Σουφλί. Εκεί υπήρχαν άριστοι και ονομαστοί καροποιοί και την τέχνη τη γνώριζε πολύ καλά. Ο ίδιος ο Αλέκος, άρχισε να αχολείται με αυτό το επάγγελμα από 18 χρονών και το συνέχισε για πολλά χρόνια, περίπου μέχρι το 1970. Μετά άλλαξε το αντικείμενο της δουλειάς του, επειδή αντιλήφθηκε πλέον ότι το μέλλον αυτής της δουλειά δεν ήταν ελπιδοφόρο, λόγω της εμφάνισης των μηχανοκίνητων οχημάτων. Δεν έφτιαχνε πλέον κάρα, αλλά εργαζόταν πουλώντας ξυλεία για τους ανθρώπους που ήθελαν να αγοράσουν σανίδια, καδρόνια και διάφορα άλλα υλικά, όλα φτιαγμένα από ξύλο. Αγόραζε κορμούς δέντρων και τους έκοβε με την πριονοκορδέλα του.

 Οι μαραγκοί των Σαπών

   Για τα πρώτα χρόνια του 1900, δεν υπάρχουν πληροφορίες για τους μαραγκούς των Σαπών. Οι πρώτοι μαραγκοί – επιπλοποιοί δημιούργησαν τις μικρές τους επιχειρήσεις από το 1923 και μετά, τότε που άρχισε η εγκατάσταση χριστιανών προσφύγων.

   Την εποχή εκείνη οι μαραγκοί δημιουργούσαν όλων των ειδών κατασκευές: έπιπλα, ντουλάπια, πιατοθήκες, τραπέζια, καρέκλες, κρεβάτια, πόρτες, παράθυρα, παντζούρια.  Όλες οι κατασκευές ήταν χειροποίητες. Τα βασικά εργαλεία ήταν το πριόνι, το σκεπάρνι, η πλάνη (ροκάνι), η αρίδα, η ματσόλα (ξύλινο σφυρί). Τα σανίδια τα αγόραζαν από την Κομοτηνή ή από το πριονιστήριο του Εξηντάρη (δίπλα στο μύλο του).

   Σε μια φωτογραφία του Σταύρου Αγγελίδη υπάρχει μια ξύλινη πρέσα, εργαλείο με το οποίο έσφιγγαν για να κολλήσουν δυο ξύλα. Για την συγκόλληση των σανιδιών χρησιμοποιούσαν την ψαρόκολλα, την οποία αγόραζαν σε στερεά μορφή και την έβραζαν με νερό για να λιώσει.

   Από τους πιο παλιούς μαραγκούς ήταν ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης, στον οποίο μαθήτευσαν πολλοί άλλοι μαραγκοί, όπως ο Νικόλαος Γιουφτσιάδης, (μέχρι το 1948, μετά πήγε στην Κομοτηνή).  Ο Αθανάσιος Τζάκης ήταν ξυλουργός επίσης και για κάποιο διάστημα, διατηρούσε και καφενείο, ακριβώς εκεί που υπάρχει σήμερα το καφενείο του «Λουλούδη», κοντά στο ΠΑΛΛΑΔΙΟ. Το 1944, έτος που έληξε η Βουλγαρική κατοχή, ο Τζάκης Αθανάσιος απεβίωσε από παθολογικά αίτια.  Ο Φώτιος Φωτακάκης, είχε το ξυλουργείο του στη γειτονιά των τσαγκαράδικων. Την τέχνη του συνέχισαν τα παιδιά του). Άλλοι μαραγκοί, πριν από το 1940, ήταν ο Χατζηπαρθένης και ο Χατζηχανίδης, ο οποίος εγκαταστάθηκε στις Σάπες, λίγο πριν τη Βουλγαρική Κατοχή. Κατά καιρούς ασχολήθηκε και με άλλες εργασίες! 

   Από τους νεότερους μαραγκούς ήταν ο Ανέστης Δημόπουλος, ο Κώστας Δραγουμάνης. ο Πετμεζάς Γεώργιος, ο Φωτακάκης Κώστας και ο Παπαδόπουλος Χάρης.

  Η δουλειά του καροποιού


Στις Σάπες μίλησα με τον Κιρκινέζη Αλέκο, από τους τελευταίους καροποιούς. Τα πρώτα Tα μέρη του κάρου, όπως τα ζωγράφισε ο Αλέκος Κιρκινέζηςχρόνια της δουλειάς του ήταν μόνο σιδεράς, έφτιαχνε δηλαδή μόνο τα σιδερένια μέρη του κάρου, αλλά αργότερα άρχισε να δουλεύει και τα ξύλινα εξαρτήματα. Στη δουλειά του είχε και 2-3 βοηθούς. Η κατασκευή του κάρου άρχιζε από τις ρόδες. Κάθε ρόδα είχε το ξύλινο στεφάνι, που σχηματιζόταν από 6 κυκλικά κομμάτια. Στη μέση της ρόδας ήταν η κεφαλή [κεφαλάρι], που είχε μια τρύπα στη μέση και 12 άλλες τρύπες περιμετρικά. Από αυτές ξεκινούσαν 12 ακτίνες, [παρμάκια] που κατέληγαν ανά δύο στα 6 ξύλινα κομμάτια του στεφανιού της ρόδας. Τελευταία έβαζε το σιδερένιο στεφάνι [ταμπάνι], που πριν το τοποθετήσουν το ζέσταιναν σε δυνατή φωτιά για να διασταλεί. Μετά με τσιμπίδες το έπιαναν και το τοποθετούσαν γύρω από την ξύλινη ρόδο και με γρήγορες κινήσεις έριχναν τη ρόδα μέσα σε νερό για να μην καεί το ξύλο. Το σιδερένιο στεφάνι έσφιγγε αμέσως πάνω στο ξύλινο και γινόταν ένα σώμα. Με τον ίδιο τρόπο, έφτιαχναν τις τέσσερις ρόδες. Μετά κατασκεύαζαν τους σιδερένιους άξονες, οι οποίοι ένωναν ανά δύο τις ρόδες. Πάνω στους άξονες τοποθετούσαν τις σούστες. Στη συνέχεια κατασκεύαζαν την καρότσα. Αυτή ήταν από ξύλο οξιάς ή πουρναριού. Τα ξύλα αυτά τα έκοβαν σε σανίδες. Συνήθως τρεις σανίδες αποτελούσαν το κάτω μέρος της καρότσας και από δυο ή τρία σανίδια, ανάλογα με το είδος της καρότσας, τα πλαϊνά. Το επόμενο στάδιο ήταν να φτιάξουν τις σιδερένιες βάσεις των αξόνων που θα ένωναν την καρότσα με τις ρόδες. Όπως είπαμε για την κατασκευή του κάρου, ειδικοί σιδεράδες έφτιαχναν τα σιδερένια κομμάτια του κάρου και ειδικοί ξυλουργοί τα ξύλινα μέρη του. Ο κ. Αλέκος Κιρκινέζης έφτιαχνε και τα δυο. Ένα κάρο το έφτιαχνε σε δυο μέρες. Βέβαια τα πιο πολλά μέρη του κάρου ήταν ήδη έτοιμα. Αν προσέξουμε τις φωτογραφίες που μας έδωσε βλέπουμε να υπάρχουν κρεμασμένα πολλά κεφαλάρια στο βάθος. Τα παλιότερα χρόνια η δουλειά ήταν πιο δύσκολη γιατί όλες οι δουλειές γινόταν με απλά εργαλεία, όταν δεν υπήρχαν οι πριονοκορδέλες. Ένα σημαντικό τμήμα του κάρου ήταν το τιμόνι. Ανάλογα με το μέγεθος, αλλά και το είδος του, χρησιμοποιούσαν ως τιμόνι μονό ή διπλό ξύλο. Πάνω στο τιμόνι έδεναν το ζώο ή τα ζώα. Ρωτήσαμε τον κ. Αλέκο πόσες δραχμές κόστιζε τότε ένα κάρο. Μας είπε ότι η αξία του ήταν γύρω στις 1.500 δραχμές. Βέβαια, τότε οι 1.500 δρχ. είχαν μεγάλη αξία. Όταν εκείνα τα χρόνια κάποιος αγόραζε ένα κάρο ήταν μεγάλη υπόθεση και στο χωριό του γινόταν κάτι σαν πανηγύρι. Ήταν σαν να αγοράζει σήμερα ένα αυτοκίνητο. [Στα τέλη του 2009 ο Αλέκος Κιρκινέζης έφυγε από τη ζωή].

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 

 Σάπες: πριν το 1925

... από τις μοναδικές φωτογραφίες της εποχής εκείνης. Η ξυλουργική πρέσα που υπήρχε στο ξυλουργείο του Κωνσταντίνου Αγγελίδη. (Φωτογραφία από το αρχείο Σταύρου Αγγελίδη).


 Σάπες 1925: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη ακριβώς στην ίδια θέση που βρίσκεται και σήμερα το κατάστημα χρωμάτων και οικοδομικών υλικών του Γιάννη και Κώστα Αγγελίδη, εγγονών του Αγγελίδη που διακρίνεται στη φωτογραφία, ακριβώς μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού. Ένα εργαστήριο δημιουργίας και τέχνης. (αρχείο Σταύρου Αγγελίδη).


Σάπες 7/12/1929: Μια από τις μοναδικές και σπάνιες φωτογραφίες της εποχής των πρώτων χρόνων της ανοικοδόμησης των Σαπών. Από τους δυο νέους της φωτογραφίας ο ένας είναι γνωστός (δεξιά ο Νίκος Γιουφτσιάδης - δεν υπάρχει στη ζωή). Βρισκόμαστε στα πρώτα χρόνια της ανοικοδόμησης των Σαπών. Στη φωτογραφία φαίνονται και σπίτια που ακόμη δεν έχουν σκεπή. Οι μαραγκοί τότε, έστηναν τον πάγκο εργασίας στις αυλές των σπιτιών και έφτιαχναν τις ξυλοκατασκευές τους. Σκεπή, πόρτες, πατώματα και παράθυρα, όλα φτιαγμένα με ξύλο. Εξάλλου τα πάντα τότε γινόταν με τα χέρια και με τη βοήθεια ελάχιστων ξυλουργικών εργαλείων. Ο Νίκος Γιουφτσιάδης μαθήτευσε κοντά στον Κων/νο Αγγελίδη και δούλεψε στις Σάπες μέχρι το 1948, ύστερα πήγε στην Κομοτηνή. (αρχείο Θόδωρου Βαλασιάδη).


Σάπες: Γύρω στα 1930 ή λίγο μετά. Από τις φωτογραφίες που δείχνουν το κλίμα μιας εποχής. Η φωτογραφία ανήκει στο αρχείο του Σκοπιανού Δημήτρη, επαγγελματία για χρόνια στις Σάπες. Είναι ο πατέρας του Σκοπιανός Αλέξανδρος, ο οποίος την εποχή εκείνη με το κάρο που βλέπετε πραγματοποιούσε μεταφορές εμπορευμάτων από την Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη στις Σάπες και από τις Σάπες στα χωριά των Σαπών. Δεν γνωρίζω αν το κάρο αυτό φτιάχτηκε στις Σάπες, αλλά σαν κι αυτό και άλλα που τα χρησιμοποιούσαν οι αγρότες γινόταν από τους τεχνίτες των Σαπών.


Σάπες 1934 Σιδηρουργείον "Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ" Ιωάννη Κιρκινέζη. Άλλη μια σπάνια φωτογραφία από τον τόπο μας. Είναι τραβηγμένη μπροστά στο σιδηρουργείο του Γιάννη Κιρκινέζη. Στην επιγραφή βλέπουμε στην ταμπέλα του εργαστηρίου που αναγράφεται το όνομά του με την προσωνυμία "Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ". Στο εργαστήριο αυτό φτιάχτηκαν χιλιάδες εργαλεία και σιδερένια εξαρτήματα για την κατασκευή κάρων. Στο τραπέζι ο Γιάννης Κιρκινέζης, ο Κων/νος Αγγελίδης. Η γυναίκα είναι η σύζυγος του Γιάννη. Τα υπόλοιπα πρόσωπα δεν τα αναγνωρίζω.


Σάπες 1950, στη σημερινό οδό Μαρινάκη, ο δρόμος που γίνεται η λαϊκή αγορά. Εκεί που σήμερα βρίσκεται μια σειρά από εμπορικά (Γεωργίου Κηπουρού) και στο σημείο που υπάρχει μια αυλή την εποχή πριν από το 1950 ήταν το καροποιείο του Κωνσταντίνου Χαριτόπουλου, παππού του Ντίνου Χαριτόπουλου, του εκδότη της Ελεύθερης Άποψης και πρώην Δημάρχου Σαπών. Στη φωτογραφία το καροποιείο δεν φαίνεται γιατί είνα από την άλλη πλευρά του δρόμου. Κάπου οκτώ κάρα μέτρησα αραδιασμένα το ένα πίσω από το άλλο, φτιαγμένα από τα χέρια του τεχνίτη Χαριτόπουλου. Στο πρώτο διακρίνεται ο Γρηγόρης, γιος του Κωνσταντίνου Χαριτόπουλου και πατέρας του Ντίνου. Στο κείμενο που παραθέτω πιο πάνω θα διαβάσατε ότι ο ξυλουργός Χαριτόπουλος συνεργαζόταν με το σιδερά Γιάννη Πολυχρονιάδη, του οποίου το σιδεράδικο φαίνεται στην κάτω φωτογραφία με το γιο του Πολυχρόνη. Αυτοί έφτιαχναν τα σιδερένια μέρη του κάρου. Μοναδικής αξίας φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Άποψη. Απέναντι διακρίνεται ένα μέρος του ΠΑΛΛΑΔΙΟΥ και το τότε εστιατόριο του Περτούλια. Επίσης δε διακρίνω το περίπτερο του Παναγιώτη Πέτρογλου. Δίπλα από το καφενείο υπήρχε το μαγαζί και το σπίτι της οικογένειάς μου, στο οποίο, ένα χρόνο μετά, γεννήθηκα! Τα κτίσματα που φαίνονται δίπλα στα κάρα ήταν μια κατοικία, μία αποθήκη, αλλή μια αποθήκη που επικοινωνούσε με το ποτοποιείο του Κώστα Μπακιρτζή (στον κεντρικό δρόμο) και τέλος το διώροφο σπίτι ήταν μπακάλικο του Θοδωρή Αθανασιάδη και επάνω κατοικία και οδοντιατρείο της Ρίζου, συζύγου του καθηγητή Στ. Χατζησταύρου και μετέπειτα της Μαργαρίτας Μαργαρίτου, επίσης οδοντιάτρου. Σήμερα έχει γκρεμιστεί και στη θέση του υπάρχει κατοικία και κρεοπωλείο αδελφών Τσαβδάρη.


Σάπες γύρω στα 1950. Στο σιδεράδικο του μπαρμπαγιάννη Πολυχρονιάδη. Όπως έγραψα και στο αρχικό κείμενο ο μπαρμπαγιάννης ήταν σιδεράς και συνεργαζόταν με τον ξυλουργό Χαριτόπουλο Κων/νο, παππού του Ντίνου Χαριτόπουλου. Ο Κ.Χ. κατασκεύαζε τα ξύλινα μέρη της ρόδας (δυο κεφαλάρια φαίνονται κάτω από το αμόνι) και ο Γ.Πολυχρονιάδης περνούσε τη σιδερένια στεφάνη εξωτερικά. Τον βοηθούσε και ο γιος του Πολυχρόνης, (εδώ σε νεαρή ηλικία) που συνέχισε το επάγγελμα του πατέρα του για πολλά χρόνια. Μετά ασχολήθηκε με το εμπόριο οικοδομικών υλικών. Στη φωτογραφία οι φίλοι του δέχονται το κέρασμα του καφέ από τον καφετζή. Δεξιά του Πολυχρόνη ο Γιώργος Γκαζίνος, ο οποίος μου έδωσε και την όμορφη αυτή φωτογραφία.


Σάπες 1960: Αν και το θέμα της φωτογραφίας είναι αποκριάτικο, πρόσθεσα αυτή τη φωτογραφία σ' αυτή τη θέση, για το λόγο ότι φαίνεται το ξυλουργείο του Λευτέρη Γιανναρίδη, όπως ήταν την εποχή του 1960. Είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από την κατοικία του Ευστρ. Μπακιρτζή και σήμερα Σερ. Θώδη.  Εδώ κσι σρκετά χρόνια έχει γκρεμιστεί. Στη θέση του υπάρχει διώροφη κατοικία του Κωστάκη Παράσχου.


Σάπες γύρω στα 1968. Ο παλιός σιδεράς Γιώργος Γρηγοριάδης έξω από το σιδεράδικό του. Από την ώρα που σταμάτησε τη δουλειά του το εργαστήρι του σταμάτησε να λειτουργεί. Τη δεκαετία του '50 και '60, ο χώρος αυτός ήταν ένας τόπος καθημερινής εργασίας του σιδερά μπαρμπα-Γιώργου, του Μουστάκα, όπως τον αποκαλούσαν.  Στα δεξιά της φωτογραφίας (δεν φαίνεται) ήταν ένας άλλος μαραγκός, ο Θόδωρος Γιανναρίδης και μετά ο γιος του Λευτέρης. Έφτιαχναν, εκτός των άλλων, τις ξύλινες ρόδες για τις καράμαξες. Αυτές, τις παραλάμβανε ο μπαρμπα-Γιώργης για να περάσει τα σιδερένια στεφάνια. Πολλά στεφάνια μαζί τα σκέπαζαν με ξύλα και τα άναβαν φωτιά. Αυτά πύρωναν για να διασταλεί η περιφέρειά τους. Με κάτι μεγάλα σιδερένια χερούλια γάντζωναν το πυρωμένο σίδερο και το περνούσαν στη ρόδα. Την ίδια στιγμή όμως για να μην πάρει φωτιά το ξύλο της ρόδας τη βουτούσαν στο νερό που έμοιαζε να βράζει! Σήμερα στο κτίσμα αυτό λειτουργεί ψητοπωλείο. Διακρίνεται και η μεγάλη δημοτική βρύση από την οποία έπαιρναν νερό τα γειτονικά σπίτια, ενώ στις 4-5 γούρνες του, έπιναν νερό τα διψασμένα ζώα. Θυμάμαι τόσα και τόσα ζώα με τη συνοδεία του γελαδάρη περνούσε από εδώ για να το οδηγήσει για τροφή στα γύρω λιβάδια. Το επόγευμα πάλι το ίδιο αλλά με αντίστροφη πορεία...


Σάπες 1970. Στο δενδράκι. Ακόμη εκείνη την εποχή τα κάρα αυτού του τύπου χρησιμοποιούνταν από τους γεωργούς κυρίως. Τα έσερναν δυο μεγάλα ζώα, όπως οι αγελάδες. Με τα κάρα μετέφεραν τα διάφορα γεωργικά προϊόντα τους από το χωράφι στο σπίτι ή στο μύλο για να φτιάξουν αλεύρι κλπ. Το κάρο αυτό φτιάχτηκε στις Σάπες και φαίνεται να είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Εδώ το βλέπουμε στο δενδράκι, στη θέση όπου σήμερα είναι τα θέατρο. Από τους μικρούς επιβάτες του κάρου αναγνωρίζω τον Πάνο Χαρισιάδη, στον πατέρα του οποίου ανήκει η φωτογραφία.

O ξυλουργός Φωτακάκης Φώτιος: [1914/1988-74] . Το ξυλουργείο του βρισκόταν μέσα στη γειτονιά των τσαγκαράδικων. Ήταν από τους πολύ καλούς επιπλοποιούς. Λέγεται ότι αυτός ήταν από τους βασικούς τεχνίτες που συναρμολόγησαν το ξύλινο τέμπλο. Από τη θεία μου Δέσποινα άκουσα μια ιστορία για τον παππού μου, που ήταν ιερέας εκείνη την εποχή στις εκκλησίες της περιοχής, μεταξύ αυτών του Χαμηλού και των Κασσιτερών. Όταν αποφασίστηκε να μεταφερθούν οι κάτοικοι των Κασσιτερών στις Σάπες, από το φόβο των ανταρτών του ΕΑΜ, ο παπούς μου έμαθε ότι ο τότε Μητροπολίτης Μαρωνείας ήθελε να φέρουν το τέμπλο στην Κομοτηνή. Έδωσε την πληροφορία στους Κασσιτεριώτες. Τότε, με πρωταγωνιστές κάποιων κατοίκων (ο Τζανίδης ο Νίκος ήταν ένα όνομα που θυμόταν η θεία μου) εδωσαν εντολή στον εργολάβο Αλέκο Σταυρίδη να μεταφέρει το τέμπλο στις Σάπες. Αυτός αποσυναρμολόγησε άμεσα το τέμπλο, που μεταφέρθηκε μυστικά.  Εκεί, στο ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης με τις οδηγίες του Σταυρίδη και με βοηθό το μαραγκό Φωτακάκη Φώτη και άλλους, το τοποθέτησαν άμεσα...

Οι κλασικοί σιδεράδες των Σαπών


ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΟΓΛΟΥ ΑΛΗ

  Οι πληροφορίες για τον αρχαιότερο πρόγονο της οικογένειας φτάνουν στον Ισμαήλ Ουστά, που γεννήθηκε και πέθανε στην Οργάνη (1870-1950). Ήταν σιδεράς εκεί και μάλιστα λέγεται ότι έφτιαχνε όπλα της εποχής εκείνης!

  Ο γιος του Μουσταφά Ογλού Αλή, επίσης σιδεράς, κάποια εποχή εγκαταστάθηκε στο χωριό Δροσιά [Δούνταρλι] και από εκεί ήρθε στις Σάπες.  Την ίδια τέχνη συνέχισε ο γιος του Ουστά Αλή Μουσταφά. Και καταλήγουμε στο νεότερο μέλος που ασχολείται με το ίδιο επάγγελμα Ουστά Αλή Αλή. [περισσότερα θα διαβάσετε εδώ]...


ΑΧΜΕΤ ΣΙΑΜΠΑΝ

Οι πληροφορίες ξεκινούν από το γνωστό αρχαιότερο μέλος της οικογένειας. Ήταν ο Σιαμπάν Αχμέτ, που γεννήθηκε κι έζησε όλα τα χρόνια της ζωής του στο χωριό Δοκός. Ένα από τα παιδιά του, ο Αχμέτ Σιαμπάν, μετά τη Βουλγαρική Κατοχή, εγκαταστάθηκαν στις Σάπες. Εκεί ασχολήθηκε με την τέχνη του σιδηρουργού. Όπως έγραψα πιο πάνω, το σιδεράδικο ήταν στην περιοχή "Τσαρσί", κοντά στο δεύτερο τζαμί που δεν έχει μιναρέ.  Από τα 4 παιδιά του, ο πρώτος, ο Αχμέτ Σιαμπάν Χουσεΐν γεννημένος στα 1945 συνέχισε την τέχνη του πατέρα του από μικρή ηλικία και για πολλά χρόνια. Αξίζει να προσθέσω και το όνομα της γυναίκας του Ραζιέ, που ήταν ο πιο στενός βοηθός στη δύσκολη δουλειά του σιδερά! Κανένα από τα δυο του παιδιά δεν ασχολήθηκε με την ίδια τέχνη. Ο ίδιος συνταξιοδοτήθηκε μετά από 40 χρόνια δουλειάς κι ενώ το σιδεράδικό του έκλεισε για κάποιο διάστημα, σήμερα λειτουργεί και πάλι με διάδοχο τον εγγονό του Χουσεΐν ... [Περισσότερα ΕΔΩ



ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΕΙΟ ΑΧΜΕΤ ΟΓΛΟΥ ΑΛΗ

Δημοσιεύω τρεις φωτογραφίες από ένα ακόμη σιδεράδικο. Προς το παρόν παραμένω στις φωτογραφίες και θα φροντίσω για περισσότερες πληροφορίες. Η πρώτη φωτογραφία (1988) είναι από το αρχείο του Θεόδωρου Ζαμπογιάννη του Μιχαήλ και οι άλλες δυο (1983) του Στέλιου Κενανίδη. Τους ευχαριστώ.



Η ΣΕΛΙΔΑ ΘΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΕΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΝΕΟ ΥΛΙΚΟ...

Μέρος ΙΙ

Σελιδομετρητής

Web Hits


Έλα στο Ι μέρος