Το συγγραφικό έργο του Όμηρου Μαυρίδη

Το ορεινό χωριό Κασσιτερά Σαπών στη Θράκη καταλαμβάνεται στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Βουλγάρους και καταστρέφεται τελείως στον εμφύλιο.
Ο μικρός Μιράκος διηγείται τα βιώματά του πριν και μετά την καταστροφή τού μέχρι τότε ανέπαφου και ζωντανού χωριού, την προσφυγική ζωή του στην διπλανή κωμόπολη, ιδιαίτερα τις αρχικές εχθρότητες των ενηλίκων κατοίκων, που μένουν χαραγμένες στην ψυχή του κι εκδηλώνονται στο τέλος σ' έναν άγριο πετροπόλεμο μεταξύ των παιδιών, ντόπιων και προσφύγων...

http://www.biblionet.gr/book/77488

Αναγνώστη, τούτο το πρώτο μου βιβλίο στην ελληνική γλώσσα είναι μια αναφορά στο ίδιο μου το παρελθόν, ένα βήμα προς τα πίσω, σε μια εποχή που καταρρέουν συνέχεια οι ηθικές αξίες και ο άνθρωπος ζει μονάχα στιγμές.
Είναι μια φωνή νοσταλγική κάποιου ξενιτεμένου, ένα "Ναι" στην ύπαρξη μ' όλα της τα προτερήματα και λάθη, σε χρόνια δύσκολα που του μέλλοντος τ' αστέρι πάει να δύσει και του παρελθόντος η εμπειρία έχει καταντήσει ξεκουτιασμένη γεροντοϊστορία.
Γράφω αυτοβιογραφικά και τώρα που ζω στην κριτική σου περιμένω, γιατί σαν πεθάνω, τις βρισιές σου τι να τις κάνω ή τα χρυσόλογά σου στην πλάκα μου επάνω;

http://www.biblionet.gr/book/95718

Όσο τέλειος κι αν σου φαίνεται ο ξένος κόσμος, όταν πάνω από δέκα χρόνια τον ζήσεις, τότε αυτόν που πίστευες για άγονο, το γνωστό δικό σου, μετανιωμένος θα λαχταρίσεις, θα αγαπήσεις και πάνω απ' όλα καλύτερα θα γνωρίσεις!
Τρίψου με μια ξένη γλώσσα, τη δική σου για να μάθεις. Μείνε σε ξένη γη, την πατρίδα σου για ν' αγαπήσεις. Ζήσε μ' έναν ξένο μαζί, "παπούτσι μπαλωμένο απ' τον τόπο σου" για να νιώσεις.
Πολέμα την ξενομανία σου, Ελληνά μου, τον Έλληνα μέσα σου να βρεις και μ' αυτόν να ταυτιστείς. Μην πιθικίζεις, μη βρίζεις, μη δακρύζεις, όχι "δε βαριέσαι... κάνε ό,τι θες...", αυτός είναι ο ελληνισμός σου.

Της ξενιτιάς η μόρφωση

Όλοι μας βλέπουμε τα προβλήματα της χώρας μας να πολλαπλασιάζονται, να τρέχουν με την ταχύτητα των σύγχρονων συγκοινωνιακών μέσων κι εμείς να τρέχουμε ξυπόλυτοι από πίσω για να τα προλάβουμε.
Όλοι μιλούμε όπου βρεθούμε για τα χάλια μας και μεταξύ μας βρίζουμε την κατάσταση. Καταλογίζουμε την ευθύνη στους πολιτικούς, στους άλλους, χωρίς να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε πως οι άλλοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, και κατά συνέπεια σ' εμάς έχει το κακό τις ρίζες του.
Ο Ελληνισμός, το πνεύμα αυτό το μοναδικό στον κόσμο, αυτός ο τρόπος ζωής και τρόπος του σκέπτεσθαι, χάνεται. Το πήραμε είδηση, μα δε λέμε να κάνουμε κάτι το αποτελεσματικό.
Έλληνα, ξύπνα! Μήπως ξυπνήσεις μια μέρα και είσαι νεκρός.
Μήπως η Ελλάδα μας... πεθαίνει!

"Η Ελλάδα μας αργοπεθαίνει"

Μια συλλογή παιχνιδιών πολιτιστικής επικοινωνίας όπως παίζονταν και παίζονται ακόμη σήμερα από μαθητές, σπουδαστές και ενήλικους, σε σχολεία, σχολές, πανεπιστήμια και σε διάφορες κοινωνικές συναναστροφές.

http://www.biblionet.gr/book/112036

Τόσοι νομάτοι η οικογένεια του παπα-Χαράλαμπου, ρίξαμε μαύρη πέτρα στη γη που μας ανάθρεψε, και γυρέψαμε μια νέα πατρίδα... Δύσκολος δρόμος, επικίνδυνος, οι Τούρκοι στο κατόπι μας, να κυνηγούν τους άπιστους, να κλέβουν, να βιάζουν τις γυναίκες μας, να μαγαρίζουν εκκλησιές και σύμβολα ελληνικά κι ορθόδοξα... Μα εμείς δε χάσαμε ποτέ την ανθρωπιά μας κι όποτε χρειάστηκε, το δείχναμε πως ήμασταν ανώτεροι απ' τον εχθρό μας. Όμως, κι η πατρίδα που αφήσαμε, δε χάνεται ποτέ, δε λησμονιέται, δεν πεθαίνει· έχει τις ρίζες της βαθιά χωμένες στην ψυχή και το νου μας. Όπως τ' αμπέλια που ριζώνουν στα έγκατα της άνυδρης γης και δίνουν τους καρπούς τους... Δυο κληματόβεργες λοιπόν απ' το παλιό τ' αμπέλι μας το μόνο βιος μας, μας θυμίζουν για πάντα την πρότερη ζωή μας, μας δένουν με ό,τι αγαπήσαμε, έτσι που να μη λησμονήσουμε ποτέ, όπου κι αν βρεθούμε, τ' αμπέλι μας στον Πόντο...
"Το αμπέλι μας στον Πόντο"

Tο "Καλλιστώ και Ιμπραχήμ" εξιστορεί την αληθινή ιστορία μιας Ελληνίδας κι ενός Τούρκου στη Γερμανία, οι οποίοι πάλεψαν κόντρα στα μίση, τις έχθρες και τις προκαταλήψεις των δύο λαών μεταξύ τους, και βγήκαν νικητές.
Όσα κι αν γραφτούν, όσα κι αν ειπωθούν για τέτοιες ιστορίες, είναι σίγουρο πως καμιά δε θα έχει τη δύναμη της μεγάλης αγάπης της Καλλιστώς και του Ιμπραχήμ.
Μετά το μυθιστόρημα "Το αμπέλι μας στον Πόντο", ο συγγραφέας Όμηρος Μαυρίδης καταπιάνεται με ένα θέμα τόσο σοβαρό όσο η ίδια η ζωή. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπως η σημερινή, θεμελιώδη ερωτήματα για τον έρωτα, την οικογένεια, την πατρίδα, το συνάνθρωπο παραμένουν επίκαιρα και μας φέρνουν εκ νέου αντιμέτωπους με τη θέση μας γι' αυτά..

http://www.biblionet.gr/book/99275

Ιωνάς ο Β΄ ή η απίστευτη ιστορία ενός θαύματος.

Ιωνάς ο Β'

Τον Αύγουστο του έτους 960 μ.Χ. ορδές έφιππων Μογγόλων σάρωναν σαν λαίλαπα τις κατάξερες στέπες της Κεντρικής Ασίας, εξουδετερώνοντας κάθε εμπόδιο υπό μορφή αντίστασης που στήνονταν στο διάβα τους. Ανεμοστρόβιλοι πανύψηλοι και λυγεροί κουβαλούσαν στα ουράνια με την κυκλική τους αέρινη δίνη τη θολούρα της σκόνης και τον τρομερό θόρυβο του καλπασμού των αλόγων τους προς Δυσμάς, ενώ ένα άλλο κύμα μετέφερε τα σημάδια της προέλασης προς τα νοτιοδυτικά, ανάμεσα στην Κασπία θάλασσα και τη λίμνη Αράλη. Βογκούσε η γη κυριολεκτικά κάτω από τα πέλματα των ζωντανών πολεμικών μηχανών. Σαν καταλάγιαζε κάπως το ντουμάνι, βέλη αναρίθμητα κάλυπταν τον καυτό ήλιο, και δεν ξεφύτρωναν Λεωνίδες εκεί να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, πολεμώντας υπό σκιάν· αγράμματοι κι αμόρφωτοι οι νομάδες της Κεντρικής Ασίας, ούτε καν είχαν ακουστά για την γενναιότητα του Λεωνίδα και το μεγαλούργημα της Σπάρτης.

"Η ανεψιά μου η τουρκάλα".

"Γεννήθηκα στη γενοκτονική πορεία (υπό έκδοση).

"Αφορισμοί - ακαλλιέργητες ιδέες". (υπό έκδοση).

Το συγγραφικό έργο του Όμηρου Μαυρίδη

Ιωνάς ο Β΄ ή η απίστευτη ιστορία ενός θαύματος.

Σελιδομετρητής επισκέψεων

O ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Κάλεσμα για συνεργασία

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ