Η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του δημοτικού μεγάρου το βράδυ της 19ης Μαΐου 1996, που συνδυάστηκε και με τις εκδηλώσεις του Δήμου Σαπών: "Εαρινά 1996".

  Εκείνο το βράδυ της 19ης Μαΐου 1996, έζησαν μοναδικές και αλησμόνητες στιγμές συγκίνησης όσοι παραβρέθηκαν στη γιορτή για τα 7Ο χρόνια του σχολείου μας. Στην αρχή της εκδήλωσης, ο  διευθυντής του σχολείου κ. Κεραμυδάς Γιώργος, μίλησε κάνοντας μια αναφορά στην ιστορία του σχολείου, αρχίζοντας από την εποχή του 1921 μέχρι τα τελευταία χρόνια. Όντας και ό ίδιος μαθητής του σχολείου αυτού είχε να πει πράγματα που κι ο ίδιος τα βίωσε σαν παιδί. Είχαμε τη σπάνια και απρόσμενη τύχη να έχουμε κοντά μας, την κ. Αλκμήνη - Γουναροπούλου - Ψαθά, την πιο παλιά, στη ζωή, δασκάλα του σχολείου μας, που ήταν και το τιμώμενο πρόσωπο. Το 1921, λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση της Θράκης, ήρθαν από την Ανατολική Ρωμυλία στις Σάπες, από τους πρώτους Έλληνες χριστιανούς η δασκάλα Βενετία Γουναροπούλου με την κόρη της Αλκμήνη, με την εντολή να διδάξει στο πρώτο ελληνικό σχολείο.

Με συγκίνηση ανάμεσα στα άλλα μας είπε: "Τότε, μαζί με τη μητέρα μου, τη Βενετία Γουναροπούλου, που ήταν η διορισμένη από το κράτος δασκάλα, ήρθαμε το 1921 με βοϊδάμαξα. Δάσκαλοι δεν υπήρχαν τότε κι επειδή το ελληνικό κράτος ήθελε να μάθει τα ελληνικά στα παιδιά του τόπου μας, που ήταν πολλά ελληνόπουλα, αλλά και βουλγαρόπαιδα, ο Επιθεωρητής με τις γνώσεις απόφοιτης οκταταξίου γυμνασίου που είχε, τη διόρισε δασκάλα. Κι άρχισε τις πρώτες μέρες της δασκαλικής ζωής της εκπαιδεύοντας ελληνόπουλα και βουλγαρόπουλα.
Ο φόβος από τη μανία των κομιτατζήδων ήταν μεγάλος. Οι πολίτες πολλές φορές κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους.
«Όταν φτάσαμε στας Σάπας” θυμάται η κα Αλκμήνη “σπίτι για να μείνουμε δεν υπήρχε. Μείναμε σ’ ένα στάβλο. Βάλαμε τα κλάματα κι η μητέρα μας για να μας παρηγορήσει μας είπε: «μη στεναχωριέστε παιδιά μου, αν δεν μας αρέσει θα σηκωθούμε και θα φύγουμε». Κι έφυγα μετά από 30 χρόνια!»
Τριάντα χρόνια προσφοράς στον τόπο μας, χρόνια φόβου, πείνας, προσφυγιάς. «480 μαθητές είχε το σχολείο μετά τον πόλεμο του 40 και δάσκαλοι μόνο τρεις και κάποτε και δύο!».

Στη γιορτή μας ήταν παρόντες και πολλοί από τους πρώτους μαθητές του σχολείου μας, του 1926. Παρόντες οι κκ. Λιπορδέζης Γιώργος, ο αδερφός του Απόστολος, ο κος Γιάννης Μιχεμπάς και η σύζυγός του Σοφία, η κα Μπακιρτζή-Ιωακειμίδου Άννα, ο κος Ζαμπογιάννης Κώστας, η κα Γεωργία Καπζάλα.

Μεγάλη ήταν η συγκίνηση αυτών των ανθρώπων, που οι τωρινές στιγμές τους πήγαιναν πίσω πολλά χρόνια. Ζωντάνεψαν οι εικόνες από τα παιδικά τους χρόνια, τα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, γιατί όλοι τους ήταν προσφυγόπουλα. Φαίνεται πως πάντα η μοίρα αυτού του τόπου είναι να δέχεται στην αγκαλιά του ανθρώπους της προσφυγιάς. Μήπως αυτό δε γίνεται και τώρα με τους παλιννοστούντες Έλληνες ομογενείς;

 Στην εκδήλωση, εκτός από το Δήμαρχο Σαπών, τον κ. Χαριτόπουλο Ντίνο, ήταν παρών και ένας άλλος παλιός μαθητής του σχολείου μας, που σήμερα είναι βουλευτής του Νομού μας, ο κος Πασχάλης Κωνσταντινίδης, ο οποίος μίλησε με φανερή συγκίνηση καθώς θυμήθηκε στιγμές της μαθητικής του ζωής με την παλιό του δασκάλα. Παραβρέθηκε και ο κος Παπαγεωργίου Γιώργος, Σχολικός Σύμβουλος του σχολείου μας, καθώς και μια ακόμη παλιά δασκάλα, η κα Άννα Κοναξή, που ήταν δασκάλα του κ. Κεραμυδά Γιώργου και του κ. Μαυρίδη Σάββα.

 Λόγια συγκίνησης από έναν παλιό μαθητή (Γιώργος Λιπορδέζης).

 Συγχαίρω και ευχαριστώ όλους όσους είχαν την ωραία έμπνευση και πρωτοβουλία για την απόφαση να πραγματοποιηθεί η όμορφη σημερινή γιορτή.
 Ευχαριστώ το συντοπίτη μας δάσκαλο, τον κ. Γεώργιο Κεραμυδά και τους άξιους συνεργάτες του που παρουσιάζουν αυτή τη γιορτή.
 1926 - 1996. 70 χρόνια, μια ζωή χείμαρρος οι σκέψεις και οι θύμησες. Τι να θυμηθεί κανείς και τι να πει σε λίγη ώρα! Θυμάμαι το 1926 που άρχισε να λειτουργεί για πρώτη φορά το σχολείο, στην Α και στη Β τάξη, δασκάλα ήταν η Βενετία Γουναροπούλου, η άξια παιδαγωγός που μας έβαλε γερές βάσεις, με πλάκα και κονδύλια στα πρώτα μαθήματα.
Απόψε έχουμε την τιμή και τη χαρά να είναι κοντά μας, η κόρη της η κα Αλκμήνη, που και αυτή υπηρέτησε και δίδαξε άξια σε αυτό το σχολείο.
 Στην Γ’ και Δ τάξη ήταν ο σεβάσμιος Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος, που ήταν παπάς στην ε κκλησία και δάσκαλος στο σχολείο.
 Δεν ξεχνώ τον Τριανταφυλλίδη, πόντιος στην καταγωγή, πείσμων στη μάθηση. Απαιτητικός το 1928 ήρθε ο Λεόντιος Κεφαλάς, από τους κορυφαίους δασκάλους που πέρασαν από τις Σάπες. Απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, δίδασκε με ευχέρεια, με ευφράδεια, με γλαφυρότητα, τα τόσα πολλά που κατείχε. Όσοι πέρασαν από τον Κεφαλά ωφελήθηκαν, μάθανε πολλά, ήταν σε όλα άφθαστος. Ανάγνωση, Αντιγραφή, Ορθογραφία, Γραμματική, Αριθμητική, Γεωμετρία, Ιστορία, Θρησκευτικά, Φυσική Ιστορία, Φυσική Πειραματική - Χημεία, Ζωολογία, Ανθρωπολογία, Φυτολογία, Χειροτεχνία, Ωδική, Γυμναστική, σε καθαρεύουσα γλώσσα, άγνωστες λέξεις, μετάφραση Αρχαίων κειμένων, αυτός ήταν ο πλούτος των γνώσεων που επιθυμούσε να έχουμε.
 Αμούστακα παιδιά τότε εμείς, σχεδόν ρακένδυτοι και ξυπόλυτοι οι πιο πολλοί. Ήταν πρόσφατα ακόμη τα προβλήματα της προσφυγιάς, Ανατ. Θράκη, Μικρά Ασία, Πόντος. Η Μάνα Ελλάδα μάζεψε τα παιδιά της και φρόντισε για τη μόρφωσή τους. Με λαχτάρα πηγαίναμε πρωί και απόγευμα στο σχολείο και Κυριακή στην εκκλησιά.
 Το 1931 τελείωσα το δημοτικό, θυμάμαι ύστερα τον Ιωσήφ Νικολαϊδη που ίδρυσε την έγχορδη χορωδία με μαθητές του σχολείου και εξωσχολικούς. Ήταν άξιος δάσκαλος. Ίδρυσε και οργάνωσε τον προσκοπισμό στις Σάπες, ήταν ο πρώτος αρχηγός.
Εφηβεία, στράτευση, πόλεμος, κατοχή, απελευθέρωση, ιστορία του καθενός βαριά. Και τώρα, αυτή η σημερινή γιορτή. Μας αναζωογονεί, μας ανανεώνει τις θύμησες, χαρά που βλέπουμε παλαιούς συμμαθητές και λύπη γι αυτούς που δεν είναι κοντά μας.
 Προτείνω όλοι όρθιοι, να κρατήσουμε σιγή ενός λεπτού, για τους αείμνηστους δασκάλους μας και για τους πεθαμένους συμμαθητές μας”.

Αλήθεια τι θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς σ’ αυτά τα τόσο συγκινητικά λόγια ενός ανθρώπου που μέσα σε λίγα λεπτά, περιέγραψε μια ολόκληρη ζωή, γεμάτη ιστορία! Τους αξίζει τιμή και σεβασμός! Μακάρι μέσα στη σημερινή εποχή της αυθάδειας και της αχαριστίας, να μπορούσαμε λίγο να τους μοιάσουμε!

Ένας ακόμη μαθητής θυμάται:

 (Πασχάλης Κωνσταντινίδης - Βουλευτής Ροδόπης)

“Αρxίζοντας, οφείλω να ευχαριστήσω και να καταθέσω την ευγνωμοσύνη μου στους δασκάλους, που εμένα προσωπικά κι όλους εσάς τους συμμαθητές μου, μας διδάξανε το ήθος, την αξία, την εντιμότητα, την αγωνιστικότητα, πέραν των γραμμάτων που μας μάθανε.
Να συγχαρώ τον πατριώτη μας, το Γιώργο Κεραμυδά, για την πρωτοβουλία που πήρε. Είναι μια ένεση σε όλους μας, τους απερχόμενους, που βρισκόμαστε στο κατώφλι της ζωής, μα και σ αυτά εδώ τα παιδιά, τα οποία είναι η ελπίδα του τόπου μας, το καμάρι το δικό μας. Να τους συγχαρώ λοιπόν για μια ακόμη φορά.
Να κάνω ένα μνημόσυνο, αναφέροντας στην πρώτη περίοδο, όπως είπε ο δάσκαλος, στους διδάξαντες δασκάλους του σχολείου. Αυτούς τους ξέρω μόνο ακουστικά. Από τους μεγαλύτερους, το Νικολαΐδη, τον Κεφαλά, το Φραγκιαδάκη, τον οποίο είχα την τιμή και τη χαρά να το γνωρίσω, γιατί μεταπολεμικά που ήμασταν πλέον μαθητές, ήμουν κι εγώ μαθητής στο σχολείο, είχα Διευθυντή, τον Τριανταφυλλίδη και τη μητέρα, τη δασκάλα. Τη Βενετία, σα Βενετία εγώ την άκουγα, που δίδαξε στην οικογένειά της, στην κόρη της, την Αλκμήνη, γιατί έτσι τη λέγαμε, Αλκμήνη, όχι Γουναροπούλου, ούτε Ψαθά, κυρία Αλκμήνη εμείς την ξέραμε. Έτσι τη συζητάμε όταν συναντιόμαστε οι συμμαθητές. Τη δίδαξε να είναι αϊθαλής, αεικίνητη. Και ο θεός της έδωσε τα χρόνια, σαν ανταμοιβή γι αυτά που προσέφερε στα παιδιά, στον τόπο μας, στην πατρίδα! Δίνοντας χρόνια, την εύχομαι να ξεπεράσει τον αιώνα κι όσο μπορεί να πάει περισσότερο. Θα είναι ιδιαίτερη χαρά μας. Ας μου επιτρέψετε όμως να κάνω και μνημόσυνο σε όλους αυτούς οι οποίοι μεταπολεμικά διδάξανε στο σχολείο μας, να ευχαριστήσω τους προσωπικούς μου δασκάλους, όσους ζούνε και όσους ο Θεός τους πήρε κοντά του και θα θυμηθώ έτσι τα ονόματα. Το Φραγκιαδάκη πάλι, τον Ευφραιμίδη, το Γιώργο, το Χστζηαντωνίου, τον Κόρακα, τον Τσίκουτα, τη Χρυσάνθη την Τσίκουτα. Αυτή την όψη της δασκάλας που τη θεωρούσαμε φίλη μας, συμμαθήτριά μας, μάνα μας, όλα τα θεωρούσαμε. Και λίγο τους νεότερους. Την όμορφη κοπελίτσα, τη δεσποινίδα Κούλα, τη Δημητριάδου. Θα αναφερθώ και στον Κεφαλά, που βλέπω το γιο του τακτικά στην Αθήνα, που είναι απόστρατος στρατηγός κι έχω την υποχρέωση για δεύτερη φορά στη ζωή μου να τιμήσω σ αυτόν που προσωπικά εγώ, όλοι οι επιστήμονες, της δικιάς μας μικρότερης και μεγαλύτερης ηλικίας, οφείλουμε κάτι, που δυστυχώς ο τόπος μας τον αδίκησε. Τον Υπουργό Παιδείας, τον Παπαδήμα, ο οποίος είχε πει πως κι ένας μαθητής αν μείνει στις Σάπες, το Γυμνάσιο θα λειτουργήσει με όλους τους καθηγητές.
Εγώ θα φύγω απόψε συγκινημένος. Από τη στιγμή που έμαθα ότι θα γίνει αυτή εδώ η εκδήλωση, σαν κινηματογραφική ταινία, μπροστά μου ατην εργασία μου, όπου πηγαίνω, περνάνε όλα τα χρόνια. Είναι στιγμές συγκίνησης!! (έντονα συγκινημένος)
Εδώ στα μικρά. Σαν εκπαιδευτικός κι εγώ, όχι συν πολιτικός, σαν Σαψιώτης, να σέβεστε τους γονείς σας, ταυτόχρονα και τους δασκάλους σας. Να τους ακούτε. Να προσπαθείτε να μάθετε κάθε μέρα περισσότερα απ’ όσα μπορείτε να μάθετε. Όχι λιγότερα! Κι αυτήν την αποψινή βραδιά να τη θυμόσαστε, κάποτε να την κάνετε για τους δασκάλους σας! Ευχαριστώ πάλι για την τιμή που μου κάνετε να με καλέσετε. Χάρηκα πολύ που είδα όλους σας, έτσι εδώ συγκεντρωμένους. Θα κάνω και μια πρόταση, και να πάρεις το βάρος, έτσι σε τακτά διαστήματα, 1-2 χρόνια, να συγκεντρωνόμαστε, και να δίνουμε ένα παρόν, ένα προσκλητήριο.
Αιωνία η μνήμη όλων αυτών που δε βρίσκονται εδώ, ζωή σε σας. Ευχαριστώ."

Tιμήθηκε η κ. Αλκμήνη από το Δήμο Σαπών

Από τις συγκινητικές στιγμές της εκδήλωσης. Ο Δήμαρχος απονέμει στο τιμώμενο πρόσωπο, τη δασκάλα Αλκμήνη τιμητική πλακέτα του Δήμου και μια όμορφη ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα! Όσοι παρακολούθησαν την εκδήλωση χειροκρότησαν με συγκίνηση τη στιγμή αυτή. Η δικαίωση του εκπαιδευτικού για το πιο σημαντικό έργο ενός ανθρώπου και μάλιστα σε χρόνους δύσκολους, πολέμου και φτώχειας! 

Το Μουσικό πρόγραμμα της εκδήλωσης

Το τρίτο μέρος καλύφθηκε από το μουσικό πρόγραμμα της μαθητικής χορωδίας, που οργάνωσαν οι δάσκαλοι Σάββας Μαυρίδης και Ασημένια Ζιώγα. Τη χορωδία αποτελούσαν 22 μαθητές και μαθήτριες από τις τάξεις της Ε και ΣΤ. Τα παιδιά μετά από συστηματική προετοιμασία από τους δασκάλους τους, απέδωσαν κατά τρόπο μοναδικό παραδοσιακά τραγούδια της Θράκης, του Πόντου και της Ηπείρου. Τη χορωδία μας συνόδευαν λαϊκοί οργανοπαίχτες με κλαρίνο, λύρα, ακορντεόν και κρουστά. Οι δάσκαλοι πριν από κάθε τραγούδι παρουσίαζαν ένα μικρό ιστορικό του τραγουδιού. Πολλά συγχαρητήρια και ευχές δέχτηκαν από τους προσκεκλημένους μας και τους τιμώμενους παλιούς μαθητές του σχολείου, πρώτα για την εξαίρετη παρουσία τους και μετά για την μεγάλη τους υπομονή, καθώς όρθιοι παρακολουθούσαν και συμμετείχαν στην απλή, απέριττη και συγκινητική εκδήλωση για δυο ώρες!

Αναμνηστική φωτογραφία με τους δασκάλους του Δ.Σ. Σαπών. Από αριστερά: Σάββας Μαυρίδης, Χρήστος Σαλταρής, Γιώργος Κεραμυδάς, Χρυσοπή Καζαντζή, Ντίνα Κασσέρη. Κάτω: Αλκμήνη Ψαθά, Τριαντ. Γιαννούδη, Πόπη Αϊβάζη και Ασημένια Ζιώγα.

Με μεγάλη συγκίνηση η παλιά δασκάλα του σχολείου μας φωτογραφίζεται με την ομάδα μαθητριών της Χορωδίας. Είναι η εικόνα της ζωής. Τρεις γενιές... Η γενιά που πρόσφερε, η γενιά που προσφέρει και η γενιά που προετοιμάζεται για να προσφέρει, όταν έρθει η σειρά της!

 Μετά το τέλος της εκδήλωσης, έξω από το χώρο του Δημαρχείου, όλοι οι παρόντες παλιοί συμμαθητές της εποχής του 1921 και μετά, εκδήλωναν τη συγκίνησή τους και τις θερμές ευχαριστίες στους δασκάλους και το Δήμαρχο, για την όμορφη ιδέα που είχαν να τους τιμήσουν μ' αυτόν τον τρόπο. Παράλληλα ήταν έντονα συγκινημένοι διότι τους δόθηκε η αφορμή να συγκεντρωθούν όλοι μαζί στον ίδιο χώρο και να θυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια! Και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μη βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία. Σ' αυτή διακρίνονται, εκτός από το Βουλευτή Ροδόπης κ. Πασχάλη Κωνσταντινίδη και το Δήμαρχο Σαπών κ. Ν. Χαριτόπουλο, η δασκάλα κ. Αλκμήνη Γουναροπούλου Ψαθά, οι δυο γιοι της Γιώργος και Νίκος, και οι παλιοί συμμαθητές, οι αδερφοί Γ. και Α. Λιπορδέζης, ο Κ. Ζαμπογιάννης, ο Μιχεμπάς, οι αδερφοί Κώστας, Θανάσης και Γ. Μπακιρτζής, η κ Ιωακειμίδου-Μπακιρτζή, η κ. Δέσπ. Σεραφειμίδου, η κ. Σοφία Μιχεμπά-Λοίζου, η κ Γαλήνη Κιρκινέζη-Μπομποτά, η κ. Γεωργία Σκοπιανού Καπζάλα και τέλος η δική μου δασκάλα, η κυρία Άννα Κοναξή-Ανθοπούλου...

Κι εδώ ένα κομμάτι της δικής μας σχολικής ζωής! Η κυρία Άννα Ανθοπούλου Κοναξή, η δική μας δασκάλα, όταν ήμασταν μαθητές στο ίδιο σχολείο, η κόρη της Νόπη, που τη θυμάμαι μικρό κοριτσάκι την εποχή εκείνη, γιατρός σήμερα, ο καλός μου συνάδελφος Σάββας Μαυρίδης κι εγώ. Όμορφες και συγκινητικές στιγμές που δε θα σβήσουν ποτέ!