Υπάρχουν άνθρωποι, που ούτε οι ίδιοι πολλές φορές  αντιλαμβάνονται, ότι αφήνουν πίσω τους ένα έργο, το οποίο εμείς οι υπόλοιποι το βλέπουμε, το θαυμάζουμε, αλλά δε γνωρίζουμε το δημιουργό του και τον τρόπο που το έφτιαξε.

   Ένας από αυτούς είναι νομίζω και ο Αντώνης Σταυρίδης, το τρίτο κατά σειρά παιδί του Αλέξ/ρου Σταυρίδη. (Κάνω αναφορά σε άλλη σελίδα).   Από τον πατέρα του έμαθε την τέχνη και τη συνέχισε στην περιοχή των Σαπών και όχι μόνο. Από όσα μας ανάφερε ο Αντώνης Σταυρίδης δούλεψε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.   

    Άρχισε τη δουλειά σε ηλικία 18 χρόνων. Όταν ο πατέρας του Αλέκος Σταυρίδης (κάνω αναφορά σε άλλη σελίδα) του σταμάτησε να εργάζεται, συνέχισε ο ίδιος το έργο του. Από αυτόν έμαθε τα μυστικά της τέχνης, την οποία βελτίωνε σιγά σιγά με τη δική του εμπειρία.  Ήταν  από τα πλέον περιζήτητα πρόσωπα, λόγω των δυσκολιών της δουλειάς.  Έχτιζε κυρίως τζαμιά και ειδικά τους μιναρέδες. Δεν έφτανε μόνο να είναι κανείς ένας άριστος τεχνίτης, αλλά κι ένας ριψοκίνδυνος χαρακτήρας που να μη φοβάται τους μεγάλους κινδύνους, κρεμασμένος για πολλές ώρες, μέσα στο κρύο, τη βροχή ή την υπερβολική ζέστη του καλοκαιριού, δεμένος μ' ένα σχοινί 30 και 40 μέτρα πάνω στο μιναρέ!    Είναι πολλά τα δημιουργήματά του και πολλά από αυτά θα σας τα παρουσιάσουμε και με φωτογραφικό υλικό.

   Μετά το 1960, ανέλαβε την επισκευή του μιναρέ στο τζαμί Βαγιαζήτ (1420) του Διδυμοτείχου. Υπάρχει σχετική φωτογραφία, καθώς βρίσκεται κρεμασμένος με ένα σχοινί, που μόνο να το βλέπεις σε πιάνει δέος!

 Από τα πιο γνωστά δημιουργήματά του είναι το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου της Κομοτηνής (1976-77). Το πιο ψηλό από τα κτίσματα που υπάρχουν στην Κομοτηνή.

  Το 1991, ανέλαβε την αναπαλαίωση του μιναρέ του τζαμιού της Κω, που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, ένα έργο που τρεις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες το εγκατέλειψαν λόγω αδυναμίας εκτέλεσής του. Επίσης κατασκεύασε τα καμπαναριά των εκκλησιών στα χωριά του Εβρένου, του Χαμηλού, της Σάλπης. Τους μιναρέδες των τζαμιών στα χωριά Ίσαλο, Φιλλύρα, Μύστακα. 

Η τέχνη του μιναρέ Ο Αντώνης Σταυρίδης δε χρησιμοποιούσε σκαλωσιές στο χτίσιμο των μιναρέδων. Πρώτα γινόταν οι βάσεις με τσιμεντένια καλούπια και μετά η περίμετρος του μιναρέ. Ο ίδιος βρισκόταν πάντα στο εσωτερικό μέρος και το έχτιζε πόντο τον πόντο. Προχωρούσε προς τα πάνω μικραίνοντας λίγο λίγο τη διάμετρο και κάνοντας όλες τις δουλειές. Καλούπωμα, σοβάντισμα, βάψιμο και προσθήκη εσωτερικών σκαλοπατιών. Πολύτιμο εργαλείο του ήταν το νήμα της στάθμης. Η πόρτα που οδηγούσε στο επάνω μέρος του μιναρέ πάντα έπρεπε να βλέπει προς τη Μέκκα.

Φωτογραφίες από τα έργα του Αντώνη Σταυρίδη

  Το 1957 το ολοκληρωμένο καμπαναριό στη Σάλπη. 

  Το 1958 κρεμασμένος από ένα σκοινί στο μιναρέ της Φιλλύρας.

  Το 1958 καθώς ολοκληρώνεται το πάνω μέρος του μιναρέ του Ισάλου. Φαίνεται να βρίσκεται στο μέσα μέρος και να το χτίζει περιμετρικά. Η τέχνη ήταν στην απόλυτη κατακόρυφη κατασκευή. Βοηθός το νήμα της στάθμης.. 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΥΣ

Το Τέμενος Μεχμέτ ή Τέμενος Βαγιαζήτ είναι μουσουλμανικό τζαμί στο Διδυμότειχο που ολοκληρώθηκε επί σουλτάνου Μεχμέτ Α' (1413-1421) και εγκαινιάστηκε το 1420. Έχει χαρακτηρισθεί από τη γενική γραμματέα πολιτισμού της Ελλάδας, Λίνα Μενδώνη, ως το σημαντικότερο ισλαμικό μνημείο της Ευρώπης.
Το τέμενος έχει τετράγωνη κάτοψη με 30 περίπου μέτρα η κάθε πλευρά, έχοντας δηλαδή έκταση 900 m2. Το πάχος των περιμετρικών τοίχων είναι στα 2,50 μέτρα περίπου. Τέσσερις ογκώδεις πεσσοί διαμορφώνουν εσωτερικά έναν κεντρικό τετράπλευρο και τέσσερις επιμήκεις χώρους γύρω από αυτό. Το τζαμί είναι κτισμένο με χυτή τοιχοποιία. Στην πρόσοψη συνδυάζεται με χαλαρό σύστημα τοιχοποιίας. Το κεντρικό τετράπλευρο αποτελεί την τετραγωνική κύρια αίθουσα προσευχής. Ο φωτισμός εξασφαλίζεται από δύο σειρές παραθύρων, μια στο ύψος του δαπέδου και μια ψηλότερα. Η κύρια είσοδος βρίσκεται στη νότια πλευρά. Η κεντρική είσοδος πλαισιώνεται από έναν εντυπωσιακό πυλώνα που διακόπτει το στιβαρό και αδιάρθρωτο όγκο της εξωτερικής όψης. Δύο πλευρικές είσοδοι βρίσκονται από μια στην ανατολική και δυτική πλευρά. Εξωτερικά κοσμείται από έναν ενιαίο κυλινδρικό μιναρέ, ύψους 22 μέτρων, στη νοτιοανατολική γωνία, ο οποίος είναι ενσωματωμένος στο περίγραμμα του κτιρίου, αλλά με δική του εξωτερική είσοδο. Αρχικά ο μιναρές είχε έναν εξώστη. Το 1913 ανακατασκευάστηκε το ανώτερο τμήμα του μιναρέ που είχε γκρεμιστεί και προστέθηκε δεύτερος εξώστης, ψηλότερα από τον πρώτο. Η στέγη του τεμένους είναι πυραμιδοειδής εξωτερικά (τετράκλιτη), ενώ εσωτερικά υπάρχει θολωτή ψευδοροφή. Εξωτερικά η στέγη ήταν καλυμμένη από φύλλα μολύβδου. Ο εσωτερικός διάκοσμος του νότιου τοίχου αναπαριστά την ουράνια πόλη. Οι υπόλοιποι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με καλλιγραφικά γράμματα, ρητά και γνωμικά από το Κοράνι, μικρές προσευχές και επικλήσεις ιερών προσώπων.
Στο εσωτερικό του τεμένους υπάρχει διακοσμητικός ξύλινος θόλος φτιαγμένος από μικρές σανίδες δρύινου ξύλου, του 14ου αιώνα. Πάνω από το ιερό (μιχράμπ) το οποίο βρίσκεται στο νότιο τείχος απεικονίζεται η ουράνια πόλη ενώ οι υπόλοιποι τοίχοι και κολώνες είναι διακοσμημένες με γνωμικά από το Κοράνι και παρακλητικά κείμενα στον Αλλάχ, σε καλλιγραφική μορφή.

Αρχές του 1960 ο Αντώνης Σταυρίδης, ανέλαβε την αποκατάσταση του μιναρέ στο τέμενος του Διδυμοτείχου. Ολόκληρη εκείνη η κωνική σκεπή φτιάχτηκε από φύλλα μολύβδου. Και μόνο να βλέπεις έναν άνθρωπο κρεμασμένο σε τόσο μεγάλο ύψος σε πιάνει δέος! Ένα ανθρώπινο πουλί στην κυριολεξία! Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύτηκε σε περιοδικό (RODOP Ruzgari) της μειονότητας. Ενώ συνεργείο της τουρκικής τηλεόρασης  παρουσίασε τον Αντώνη σε συνέντευξη στην Τουρκία.

Επάνω: Το 1970 κατασκεύασε το μιναρέ του τζαμιού στο χωριό Μύστακας. Ένα τέμενος με δύο ορόφους. 

Tο 1972 έφτιαξε το καμπαναριό και την εκκλησία στο χωριό Έβρενος.

  Το 1976 κλήθηκε από το Μητροπολίτη Μαρωνείας κ. Δαμασκηνό, ο οποίος του ζήτησε να κατασκευάσει από την αρχή το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Κομοτηνή. Ίσως είναι ακόμη και σήμερα το υψηλότερο χτίσμα που έγινε ποτέ στην Κομοτηνή. Φτάνει τα 40 μέτρα ύψος και πρόκειται για ένα έργο που και σήμερα ο επισκέπτης σταματά και το θαυμάζει.

 

Βρήκαμε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας "ΧΡΟΝΟΣ" της Κομοτηνής, (ημερομηνία: 15 Σεπτεμβρίου 1977) στο οποίο ο εργολάβος και νομαρχιακός τότε σύμβουλος Διογένης Νικολαίδης, κατασκευαστής και αυτός, που έγραφε το παρακάτω κείμενο: "Υπό αποπεράτωση βρίσκεται το νέο κωδωναστάσιο του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, το οποίο, με την αποπεράτωσή του θα είναι το υψηλότερο κτίσμα της πόλεως, μέ ύψος 40 μέτρων, επί της κορυφής του οποίου θα τοποθετηθεί φωτεινός σταυρός που θα δεσπόζει της πόλεως και υα είναι ορατός και στα πέριξ χωρία. Σαν εργολάβος και νομαρχιακός σύμβουλος, μεταφέρω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον συνάδελφο κατασκευαστή κ. Αντώνιο Σταυρίδη, από τας Σάπας, ο οποίος επιμελήθηκε τις οικοδομικές εργασίες, που ομολογουμένως είναι έργο καλλιτεχνικότατο από πάσης μορφής, με εξαιρετικά λεπτή κατασκευή και διακοσμήσεις, που θα αποτελέσει κομψοτέχνημα για την πόλη μας.   Επίσης αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και τον επιβλέποντα μηχανικό συμπολίτη κ. Κων. Ξενοδοχίδη, ο οποίος εργάστηκε με ζήλο για την κατασκευή και ολοκλήρωση του καλλιτεχνήματος αυτού. Τέτοιοι μηχανικοί και εργολάβοι σπανίζουν όχι μόνο στην πόλη μας αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα και τους αξίζει δημόσιος έπαινος!<'' ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (εργολάβος).

Το 1977 κατασκεύασε το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Χαμηλό.

1991. Στο νησί της Κω. Εκεί υπάρχει ένα τζαμί που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Την εποχή εκείνη αποφασίστηκε να γίνει αναπαλαίωση του τεμένους. Τρεις κατασκευαστικές εταιρείες που πήγαν για να αναλάβουν αυτό το έργο το εγκατέλειψαν λόγω της επικινδυνότητας της δουλειάς. Το Φθινόπωρο του 1991, οι υπεύθυνοι έμαθαν ότι κάπου στη Θράκη υπάρχει ένας ειδικός τεχνίτης. Τον βρήκαν και τον κάλεσαν στην Κω να δει το έργο και να πει τη γνώμη του. Ο Αντώνης Σταυρίδης, όταν το είδε, τους απάντησε ότι μπορεί να το φτιάξει. Και πράγματι οι εργασίες ολοκληρώθηκαν σε λίγους μήνες.

  Ο Αντώνης Σταυρίδης, σε ηλικία 17 ή 18 χρόνων, ανεβασμένος με τα σχοινιά την ώρα της δουλειάς.  Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία με τα σύνεργα της δουλειάς, σαν το πουλί, χωρίς φτερά κρεμασμένος στον αέρα πάνω από 30 μέτρα ύψος.

  Ο Αντώνης Σταυρίδης, έφυγε από τη ζωή στις 25 Μαΐου 2014, την Κυριακή των εκλογών, σε ηλικία 75 ετών. Στη φωτογραφία μαζί με το φίλο του Ηλία Γιαννόπουλο, που και αυτός αρκετά χρόνια πριν (2006) έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια. Και οι δυο αρκετά ενωρίς! 

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΠΟΨΗΣ" ΤΗΣ 29/5/2014.

  Την προηγούμενη Κυριακή, ανήμερα των εκλογών της 25ης Μαΐου, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 75 ετών, ο εμπειροτεχνίτης εργολάβος Αντώνης Σταυρίδης του Αλεξάνδρου.
  Ο Αντώνης Σταυρίδης, γέννημα και θρέμμα των Σαπών, ασχολήθηκε πολύ έντονα με τα κοινά στις Σάπες και στην ευρύτερη περιοχή.  Διετέλεσε επί σειρά ετών Δημοτικός Σύμβουλος Σαπών, Νομαρχιακός Σύμβουλος Ροδόπης, στέλεχος και μέλος οργανώσεων και Σωματείων.
  Ήταν πολύ τοπικιστής και πολύ αγαπητός στη μειονότητα. Μιλούσε άπταιστα Τούρκικα, ενώ είχε ξεκινήσει τις σπουδές του από την Πολυτεχνική Σχολή Κωνσταντινούπολης.
  Επί σειρά ετών διετέλεσε πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Σαπών δίνοντας τη  μάχη για την καταπολέμηση της ανεργίας στην επαρχία Σαπών.  Ο Αντώνης Σταυρίδης κατά την επαγγελματική του ενασχόληση, συνέδεσε το όνομά του με πολλά έργα.
  Διακρίθηκε ιδιαίτερα όμως για την κατασκευή και συντήρηση πολλών μηναρέδων σε Τεμένη όχι μόνο του Νομού μας αλλά και πανελλαδικά (όπως το τζαμί της Κω).
  Μια τέχνη που την έμαθε από τον πατέρα του Αλέξανδρο που κατάγονταν από την Καππαδοκία.
Το μεγάλο πάθος που είχε και το μεγάλο έργο για το οποίο έδινε την μάχη τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν η ολοκλήρωση και η εφαρμογή του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου των Σαπών, προκειμένου να υπάρξει οικοδομική δραστηριότητα και οικονομική ανάπτυξη στη περιοχή. ....