Σε κάποιον από τους χωματόδρομους των Σαπών, γύρω στα 1947. Ο πρόσκοπος είναι ο Δημήτρης Σκοπιανός με το ποδήλατο και τη μικρή χάρτινη σημαιούλα, λίγο μετά από κάποια παρέλαση. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο δρόμος με τα σπίτια που φαίνονται πίσω και που προς το παρόν δεν εντόπισα ποιος δρόμος είναι, αλλά θα επανέλθω...  Θα έλεγα ότι είναι ο δρόμος προς τα Αρριανά, αλλά δεν είμαι βέβαιος...   Για τους προσκόπους, υπάρχουν άλλες δυο φωτογραφίες από το αρχείο του Δημ Σκοπιανού με σημαντικό ενδιαφέρον. (Εδώ).

Σάπες γύρω στα 1948 με ΄49.  Μία όμαδα μαθητών του σχολαρχείου Σαπών φωτογραφίζεται με μια ομάδα στρατιωτών. Από τις διάφορες συζητήσεις σημειώνω τα εξής: Ήταν η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου. Ωστόσο το τότε Σχολαρχείο λειτουργούσε, αλλά με πολλές διακοπές, λόγω της υφιστάμενης αστάθειας. Παρατηρώ ότι οι μαθητές φορούν τα πηλίκιά τους και είναι καλοντυμένοι, φορώντας όλοι λευκό πουκάμισο με το γιακά ανοιχτό, πάνω από το σακάκι. Υποθέτω ότι θα πήραν μέρος σε κάποια εκδήλωση. Από τους μαθητές αναγνωρίζω : (όρθιοι): 2ος : ΠαναγιώτηςΤραμπίδης (δεν έχει πηλίκιο), 3ος:Στέργιος Γιαννόπουλος, 5ος: Μιχάλης Ευαγγελίδης,  6ος: Γιώργος Τσαντούκας. Κάτω: 3ος: Κώστας Λοΐζος, 4ος: Δημήτρης Σκοπιανός.  Μετά από μερικά χρόνια ο Μιχάλης Ευαγγελίδης και ο Γιώργος Τσαντούκας έχασαν τη ζωή τους όταν δούλευαν στις ανατινάξεις των βράχων για την κατασκευή του δρόμου προς Αλεξανδρούπολη, κοντά στην περιοχή του "Καρανίκ-Ντερέ".

Σάπες,τα πρώτα χρόνια του 1950: Νέες των Σαπών, χριστιανές και μουσουλμάνες, παρακολουθούν μαθήματα αγροτικής και οικιακής οικονομίας  στην "Αγροτολέσχη  Νεανίδων Σαπών". Τα μαθήματα αυτά αφορούσαν την εκπαίδευση των νεανίδων στη ραπτική και στα κεντήματα.  Αυτό το διαπιστώνουμε και από την επιγραφή που υπάρχει στον τοίχο, όπου διαβάζουμε: "ΚΕΝΤΡΟΝ ΡΑΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΗΜΑΤΩΝ ΣΙΓΓΕΡ".  Προφανώς τα μαθήματα αυτά γινόταν με την επίβλεψη και χορηγία της SINGER. Όρθια βλέπουμε και την εκπαιδεύτρια, ενώ από τα υπόλοιπα πρόσωπα, αναγνωρίζω τη Νίτσα Σκοπιανού (όρθια αριστερά) και πίσω της η Βικτώρια Βασιλειάδου. Στις Σάπες την εποχή εκείνη αντιπρόσωπος της Singer ήταν ο Βασίλης Μαλλίδης.

Σάπες γύρω στα 1950.  Ο Δημήτρης Σκοπιανός στο "Δεντράκι" με έναν από τους επιστήθιους φίλους του, τον Πολυχρόνη Πολυχρονιάδη. Τους έχω δει σε αμέτρητες φωτογραφίες στην ίδια παρέα. Ενδιαφέρον όμως έχει το ό,τι βλέπουμε πίσω από τα πρόσωπα. Κατ'α αρχήν  δεν υπάρχουν τα δέντρα κι αν υπάρχουν είναι πολύ μικρά, που δε φαίνονται. Για τους πιο παρατηρητικούς αναφέρω την απουσία στο βάθος του δημοτικού μεγάρου, αλλά και του πάρκου, που είναι ακόμη χωράφι. Υπάρχει όμως το ''Δασονομείο". 

Σάπες γύρω στα 1950. Από την όμοια αμφίεση των δύο φίλων της προηγούμενης φωτογραφίας με αυτή, συμπεραίνω ότι είναι τραβηγμένη την ίδια ημέρα στο "Δεντράκι", που ακόμη δε φαίνεται να έχει δέντρα! Πίσω διακρίνεται το  προς τα ανατολικά τμήμα των Σαπών. Η παρέα των φίλων σε μια αναμνηστική φωτογραφία τσουγκρίζουν τα ποτηράκια με το κρασί. Ίσως να είναι Πάσχα, ίσως και Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζω από αριστερά τους: Θανάση Μπακιρτζή, Γιάννη Σεραφειμίδη, Βασίλη Μαλλίδη, Κώστα Παπαδόπουλο, Δημήτρη Σκοπιανό, Φώτη Καραβασίλη, (κάτω: Πολυχρόνη Πολυχρονιάδη και Λάκη Σταυρίδη.

Σάπες, γύρω στα 1953...  Δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο του αρκουδιάρη με την αρκούδα του. Αυτοί συνήθως ήταν αθίγαννοι.   Οι αρκουδόγυφτοι κρατούσαν συνήθως ένα ντέφι ή ακόμη πιο παλιά τύμπανο με το οποίο απέδιδαν την μελωδία έχοντας δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους μια αρκούδα (πολύ σπάνια δύο) με φίμωτρο. Τις περισσότερες φορές είχαν και μια μαϊμού επίσης δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους. Διάλεγαν λοιπόν για τις παρουσιάσεις κυρίως πλατείες που παρουσίαζαν κάποια σχετική κίνηση ή και δρόμους συνοικιακούς. Όταν λοιπόν σταματούσαν κάποιοι περαστικοί, άρχιζε το πρόγραμμα!  Η μελωδία εν προκειμένω δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, απλά ο αρκουδιάρης χτυπώντας το ντέφι άρχιζε να τραγουδά κάποιο γνωστό λαϊκό τραγούδι που συνήθως ήταν το «Σήκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ ...» Περιέργως μόλις άρχιζε το ντέφι με τη πρώτη λέξη «Σήκω» η αρκούδα σηκωνότανε στα πισινά της πόδια και άρχιζε ρυθμικά και εναλλάξ να ανασηκώνει τα πόδια μεταφέροντας το βάρος της από το ένα πόδι στο άλλο, λικνίζοντας έτσι εξ ανάγκης το σώμα της, δίνοντας την εντύπωση του χορού ενώ παράλληλα η μαϊμού έτρεχε πέρα δώθε όσο της επέτρεπε η αλυσίδα εκτελώντας τούμπες στο αέρα. Μετά τον χορό ακολουθούσαν οι μιμήσεις βεβαίως με πρωταγωνίστρια την αρκούδα. Στην ερώτηση του αρκουδιάρη Πώς ξυπνάει π.χ. η Βουγιουκλάκη, η αρκούδα ξάπλωνε και τέντωνε τα πόδια της! Πώς πλένεται η Βουγιουκλάκη; (συνέχιζε εκείνος) και η αρκούδα ανασηκωνόταν και με τα μπροστινά της πόδια έτριβε το πρόσωπό της! κ.λπ. Έτσι η κάθε παράσταση, πραγματικά, απέδιδε πλούσιο επιούσιο στον αρκουδιάρη.  Στη φωτογραφία μια αρκούδα δεμένη με αλυσίδα και από το ρουθούνι, για να υπακούει πάντα στις εντολές του αφεντικού της. Το θέαμα παρακολουθούν οι: Βασίλης Μαλλίδης, Δημήτρης Σκοπιανός και Πολυχρόνης Πολυχρονιάδης.

1953-54 - Μπροστά στο Δημαρχείο. Δημ. Σκοπιανός, Βασ. Μαλλίδης και Γιάννης Σεραφειμίδης. Ελεύθεροι επαγγελματίες των Σαπών. Ντυμένοι με το πιο σύγχρονο πνεύμα της εποχής. Πίσω το δημαρχείον, όταν ήταν ακόμη ολοκαίνουριο κτίριο.

Συνέχεια στην επόμενη σελίδα