Πήρα την απόφαση να καταγράψω κάποια γεγονότα, που αφορούν μια περίοδο γύρω στα 1950, στα οποία συμμετείχε και η πατρίδα μας, αν και συνέβησαν σε πολύ μακρινό τόπο!  Ήταν ο πόλεμος στην Κορέα. Το αποφάσισα γιατί στον πόλεμο αυτό πήραν μέρος και νέοι,  στρατιώτες τότε, που κατάγονταν από τον τόπο μας και μάλιστα μερικοί θυσιάστηκαν!  Δίκαια ή άδικα δε θα το χαρακτηρίσω. Αυτό το έκρινε η ιστορία νομίζω! Για τους οικείους σίγουρα άδικα!

     Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας στην Κορέα (αναφέρεται και με τα αρχικά ΕΚ.Σ.Ε.) (1950-1955), αποτελούσε την πρώτη ελληνική συμμαχική αποστολή στα πλαίσια του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Τα Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας περιελάμβανε δυνάμεις του στρατού ξηράς και της αεροπορίας. Συγκεκριμένα, αποτελούνταν από τάγμα συνολικής δύναμης 1.000 ατόμων και σμήνος της βασιλικής αεροπορίας από 67 άτομα, με 7 αεροσκάφη C-47 Ντακότα.

  Το ελληνικό τμήμα αποσύρθηκε από την Κορέα το φθινόπωρο του 1955, με απόφαση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, και ως εκδήλωση για το ανθελληνικό πογκρόμ που είχε οργανωθεί στην Τουρκία (που συμμετείχε και αυτή στην Κορέα) εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

  Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα το 1950.

  Η απόφαση για τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων ήταν απόρροια διάφορων παραγόντων για την Ελλάδα την εποχή εκείνη. Η ελληνική κυβέρνηση επιθυμούσε να εκδηλώσει την υποστήριξή της σε μια στρατιωτική επιχείρηση του Ο.Η.Ε. που αποσκοπούσε στην κατοχύρωση της συλλογικής ασφάλειας και της ακεραιότητας ενός κράτους-μέλους (της Νότιας Κορέας). Ιδιαίτερα, στο πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου η Ελλάδα αισθανόταν ότι αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα ασφάλειας, θεώρησε ότι ήταν προς το συμφέρον της να ενισχύσει τη διαδικασία της αντίδρασης, μέσω του Ο.Η.Ε., σε μια απρόκλητη επίθεση. Επίσης, η ελληνική κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου είχε ήδη ζητήσει την ένταξη στο Ν.Α.Τ.Ο., αλλά το αίτημα είχε αρχικά απορριφθεί από τους Αμερικανούς, με την αιτιολογία ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο για την άμυνα του Δυτικού κόσμου. Άρα, η συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων θα αποτελούσε απόδειξη της αναγκαιότητας να ενταχθεί η Ελλάδα στον πυρήνα των χωρών της Δύσης, τις οποίες αντιπροσώπευε εκείνη την εποχή το Ν.Α.Τ.Ο. Η αποστολή ελληνικού τμήματος στην Κορέα προκάλεσε και διάφορες αντιδράσεις, κυρίως από τον αριστερό ιδεολογικό χώρο.

  Οι επιχειρήσεις στην Κορέα.

 Από τις 18 Δεκεμβρίου 1950 και μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου 1953 το ελληνικό τάγμα διεξήγαγε σημαντικές αμυντικές και επιθετικές επιχειρήσεις, εντεταγμένες στα γενικότερα συμμαχικά σχέδια. Πολλές συγκρούσεις, στις οποίες συμμετείχε, υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρές και αιματηρές, διεξήχθησαν σε απομακρυσμένες από την Ελλάδα περιοχές, κάτω από ιδιόμορφες κλιματολογικές συνθήκες και απέναντι σε πολυπληθέστερο εχθρό.

  Οι κυριότερες μάχες του ΕΚ.Σ.Ε. ήταν:

• στο ύψωμα 381 τον Ιανουάριο του 1951
• στο ύψωμα 326 τον Μάρτιο του 1951
• στο ύψωμα Σκοτς τον Οκτώβριο του 1951
• στο ύψωμα Νόρι τον Σεπτέμβριο του 1952
• στο ύψωμα Χάρι τον Ιούνιο του 1953.

  Σε όλες τις μάχες οι ελληνικές δυνάμεις επέδειξαν εξαιρετική επιχειρησιακή ετοιμότητα και οι συνεχείς πολεμικές επιτυχίες που σημείωσε το εκστρατευτικό σώμα προκάλεσαν τον θαυμασμό των λοιπών συμμάχων.

  Από το φθινόπωρο του 1953 το ΕΚ.Σ.Ε. αποτελούσε Σύνταγμα, το οποίο εντάχθηκε στην 3η αμερικανική Μεραρχία και εγκαταστάθηκε στην αμυντική τοποθεσία Τσορβόν. Στις 10 Μαρτίου 1955 περιορίστηκε και πάλι σε τάγμα, ενώ σταδιακά ξεκίνησε ο επαναπατρισμός του στρατεύματος που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1955.

  Οι απώλειες των Ελλήνων ανήλθαν σε 186 νεκρούς και 566 τραυματίες. Επίσης απωλέσθηκαν και 4 αεροσκάφη C-47 Ντακότα. Η Νότια Κορέα προς τιμή της ελληνικής συμμετοχής ανήγειρε στην κοιλάδα των ηρώων, κοντά στην Σεούλ, μνημείο για τους Έλληνες πεσόντες μαχητές. (Οι πληροφορίες από WIKIPEDIA).

......................................................................................................................................................

  Μετά από μια έρευνα στο διαδίκτυο βρήκα ένα απόσπασμα του 2ου τεύχους του Γενικού Επιτελείου Στρατού, δηλαδή επίσημη έκδοση, που αναφέρεται στις επιχειρήσεις του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα. Μέσα στις σελίδες αυτές εντόπισα τρία ονόματα από τα 186 που έπεσαν στα πεδία των μαχών.

  Στη σελίδα (120) α.α. 17: Ηλιόπουλος Παπαγεωργίου Αθαν. του Κων/νου, από την Καρυδιά (23/4/1955).

  Στη σελίδα (121) α.α. 52: Γιαννόπουλος Στέργιος του Γεωργίου, από τα Κασσιτερά Σαπών (2/3/51).

  Στη σελίδα (122) α.α. 110: Μπαδάνης Αντώνιος του Γεωργίου από τη Συκορράχη Έβρου (28/9/52).

    ...Διαβάστε εδώ το έντυπο του ΓΕΣ, όπου αναφέρονται πολλά χρήσιμα στοιχεία.  (άνοιγμα)

...............................................................................................................................

  Η συμμετοχή νέων από τον τόπο μας...

  Αρκετοί στρατιώτες από τον τόπο μας, πήραν μέρος τότε στις επιχειρήσεις που προαναφέρθηκαν. Μέχρι τώρα κατέγραψα τους: Γιαννόπουλο Στέργιο από τις Σάπες, Κασσέρη Χρήστο από το Ιάσιο, Μπαδάνη Αντώνη από την Κίρκη, Ηλιόπουλο Παπαγεωργίου Αθανάσιο από την Καρυδιά Κομοτηνής. 

  Ο πρώτος ήταν ο Στέργιος Γιαννόπουλος του Γεωργίου, αδερφός του Σταύρου του Ηλία και της Φρόσως Γιαννοπούλου, που θυσιάστηκε σε κάποια από τις πολεμικές επιχειρήσεις του στρατού. Μετά από δική μσυ αναζήτηση πληροφοριών διαπίστωσα τα εξής: 

  Στα αρχεία του ΓΕΣ αναφέρεται ότι ο Στέργιος Γιαννόπουλος, του Γεωργίου, εκ Κασσιτερών Ροδόπης, σκοτώθηκε στις 3/2/51!  Η καταγραφή είναι λάθος!  Ο Στέργιος Γιαννόπουλος επιστρατεύτηκε για να μεταβεί στην Κορέα το Μάιο του 1953. Ο λόγος ήταν ότι είχε την ειδικότητα του χειριστή Πυροβόλου. Λέγεται ότι υπήρχαν 9 στρατιώτες με αυτήν την ειδικότητα κι έγινε κλήρωση ανάμεσά τους. Η μοιρά φάνηκε σκληρή μαζί του, αφού ήταν αυτός που κληρώθηκε. Έλαβε άδεια όλίγων ημερών και ήρθε να δει την οικογένειά του και τους φίλους του. Μιλούσε τότε για ένα προαίσθημα που είχε. Ότι δεν θα επιστρέψει από την Κορέα!  

  Το Μάιο του 1953 ταξίδεψε με πολεμικό πλοίο στην Κορέα, (υπάρχει και σχετική φωτογραφία). Αμέσως εντάχθηκε στην ελληνική δύναμη και έλαβε μέρος στις σκληρές μάχες με την ειδικότητα του πυρβολητή. Όπως έγραψα και σε άλλο σημείο, η μοίρα κάποτε παίζει σκληρά παιχνίδια για κάποιους ανθρώπους. Ένα μήνα μετά την ένταξή του στην ελληνική δύναμη του ΕΚΣΕ και συγκεκριμένα στο ύψωμα "Χάρι" τον Ιούνιο του 1953, στην τελευταία μάχη που δόθηκε, μετά από σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό, ο Στέργιος, μαζί με όλη την ομάδα της συστοιχίας Πυροβολικού είχε τραγικό τέλος. Από την οικογένεια εικάζεται ότι οι βομβαρδισμοί έγιναν από την αμερικανική αεροπορία μετά από λάθος εκτίμηση της τοποθεσίας. Κάτι τέτοιο βέβαια, δεν αναφέρεται από τις επίσημες στρατιωτικές πηγές!

  Την επόμενη ημέρα υπεγράφη Συμφωνία Ανακωχής και ο πόλεμος ουσιαστικά έληξε!  Το προαίσθημα του Στέργιου,  επαληθεύτηκε!!!

Κορέα - Μάρτιος 1953:  Οι δυο πιο πάνω εικόνες είναι οι δυο όψεις της ίδιας φωτογραφίας. Είναι ο Στέργιος Γιαννόπουλος με κάποιον φίλο του, όπως γράφει ο ίδιος στο πίσω μέρος. Είναι τραβηγμένη το Μάρτιο του 1953. Από όσα διαβάζουμε στις πληροφορίες για τις πολεμικές επιχειρήσεις η τελευταία επιχείρηση ήταν τον Ιούνιο του 1953, δηλαδή λίγους μήνες αργότερα!  Το πιθανότερο ήταν να σκοτώθηκε τότε.  Ο θλίψη για τους συγγενείς άβασταχτη, δεν μπορούσαν να αποδεχτούν το γεγονός, αφού μάλιστα δεν τους επιτράπηκε να ανοιχτεί το φέρετρο!   Μετά από την έρευνα που έκανα και βρήκα το έντυπο του ΓΕΣ, διαπίστωσα ότι εκεί αναφέρεται η ημερομηνία 2/3/51, ενώ στο πίσω μέρος της φωτογραφίας αναγράφεται η .../3/53.  Κάπου θα υπάρχει λάθος.

Kορέα 1953: Άλλη μια μοναδικής αξίας φωτογραφία του Στέργιου Γιαννόπουλου (αριστερά), μαζί με κάποιον συνάδελφό του και κάποιον πολίτη. Ενδεχομένως να πρόκειται για άνθρωπο της ελληνικής πρεσβείας. Βρίσκονται σε στρατόπεδο του ΝΑΤΟ. Αριστερά φαίνονται καθαρά ναύτες του αμερικανικού στρατού, που κι αυτοί πήραν μέρος στον πόλεμο της Κορέας. Ευχαριστώ το φίλο Κυρικάκο Κεσκεσιάδη που μου εμπιστεύτηκε τη φωτογραφία. 

Κορέα 1953:  Ο Στέργιος Γιαννόπουλος σε στιγμές παύσης των πυρών έξω από οχυρωματικά έργα. Αμέτρητος αριθμός από τσουβάλια με άμμο στημένα το ένα πάνω στο άλλο προστάτευαν τη ζωή των στρατιωτών από τα εχθρικά πυρά. (αρχείο Κυριάκου Κεσκεσιάδη). 

Κορέα 1953. Η φωτογραφία αυτή έχει τη δική της θλιβερή ιστορία. Ο Στέργιος Γιαννόπουλος επάνω στο πολεμικό πλοίο που τους μετέφερε στην Κορέα. Ήταν Μάιος του 1953. Πίσω ο ίδιος έγραφε: "Διαβαίνω δια την Κορέα - 5.1953" .  Ύστερα από ένα μήνα, τον Ιούνιο του 1953, έπεφτε νεκρός χτυπημένος από σφαίρα στην καρδιά!. Ένα πορτοφόλι, με μερικές φωτογραφίες στην τσέπη του πουκάμισού του τρύπησαν από τη σφαίρα και βάφτηκαν κόκκινες από το αίμα της καρδιάς του!

Σάπες 30/05/1949: Η φωτογραφία αυτή προέρχεται από το αρχείο του Θόδωρου Βαλασιάδη. Είναι από την περίοδο που ο Εμφύλιος λάβαινε τέλος και οι κάτοικοι συγκεντρωμένοι στους δρόμους πανηγύριζαν την είδηση, ανακουφισμένοι πλέον. Στη φωτογραφία υπάρχει και ο Στέργιος Γιαννόπουλος (πρώτος με τις τιράντες), που αρχικά δεν τον γνώρισα, αλλά τον εντόπισα από μια άλλη φωτογραφία που δημοσιεύω παρακάτω.

Γύρω στα 1949: Τη φωτογραφία αυτή αλίευσα από το διαδίκτυο και από το φίλο Κυριάκο Κεσκεσιάδη, που είναι ο μικρός στην αγκαλιά του Στέργιου Γιαννόπουλου. Αν δεν κάνω λάθος κρατάει ένα μπουκέτο λουλούδια, πιθανόν να πρόκειται για την Πρωτομαγιά του 1949. Το συνδυάζω με την πιο πάνω φωτογραφία, στην οποία ο Στέργιος φοράει τα ίδια ρούχα και η ημερομηνία είναι 30/5/1949. Ο τρίτος της παρέας είναι ο Γιάννης Καβαζίδης.

Σάπες 20/4/1962: Η άφιξη από την Κορέα και ταφή των λειψάνων του Στέργιου Γιαννόπουλου. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά έφθασαν στις Σάπες τα λείψανά του και έγινε η ταφή του με όλες τις προβλεπόμενες στρατιωτικές τιμές. Στην πομπή προηγούνται ο Χρήστος Σιδέρης με το στεφάνι, που και ο ίδιος έλαβε μέρος στις μάχες της Κορέας, μικρά παιδιά που εκπροσωπούν τον Προσκοπισμό και τον Οδηγισμό, ο ψάλτης Μπομποτάς και ο Σταύρος Μακρής, ο Έξαρχος με το στεφάνι, υπάλληλος του Δήμου, οι ιερείς Παπαλοΐζος και Γρηγορόπουλος και πιο πίσω το στρατιωτικό άγημα με το φέρετρο του ήρωα Στέργιου. (αρχείο: Ηλία Γιαννόπουλου).

...........................

  Ο δεύτερος είναι ο Χρήστος Κασσέρης, ο οποίος πολέμησε στην Κορέα και τραυματίστηκε.   Ο Χρήστος Κασσέρης είχε φούρνο στα Αρριανά. Σήμερα την επιχείρηση αυτή τη συνεχίζει ο γιος του Σιδέρης στις Σάπες. (Μετά το θάντο του Σιδέρη, το 2020, τη σκυτάλη της επιχείρησης ανέλαβε ο εγγονός με το ίδιο όνομα.

 Ο Κασέρης Χρήστος του Σιδέρη και της Θεοπούλας γεννήθηκε στο Ιάσιο Ροδόπης το 1927. Ήτανε αγρότης. Πήγε στη Γερμανία με τη γυναίκα του Παναγιώτα Τσουρέκα όπου δούλεψε εργάτης, και όταν γύρισε με τις οικονομίες του, άνοιξε φούρνο στα Αριανά. Πήρε σύνταξη σαν φούρναρης. Έχει τρεις αδερφές και δύο παιδιά, τον Σιδέρη και τη Θεοπούλα. Έζησε  στο χωριό Ιάσιο Σαπών.

Eνθύμιον στρατού 1 Ιουλίου 1949, έγραφε η φωτογραφία στη λεζάντα της πίσω. Αριστερά είναι ο Χρήστος Σιδέρης στρατιώτης τότε με συνάδελφό του σε κάποια ελληνική μονάδα. Έξι-επτά μήνες μετά κλήθηκε να λάβει μέρος με το ΕΚΣΕ στις επιχειρήσεις των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Κορέα.

 Είχα την τύχη, πριν μερικά χρόνια, ανακατεύοντας το αρχείο του δημοτικού σχολείου Σαπών, να βρώ κάποιες εξετάσεις παλιών μαθητών, προκειμένου να λάβουν το απολυτήριο του Δημοτικού... αλλά διαβάστε τα παρακάτω:  

23/1/1954:  Απολυτήριες εξετάσεις εις τα Ελληνικά (έκθεση). - Η πρώτη σελίδα

Με εντυπωσίασε και με συγκίνησε το κείμενο που έγραψε ο Χρήστος Κασέρης του Σιδέρη ως Έκθεση στις Απολυτήριες εξετάσεις του Δημοτικού Σχολείου Σαπών. Ο Χρήστος Κασέρης ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία γι αυτό κι έπρεπε να δώσει εξετάσεις στις Σάπες για να πάρει το απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου. Βρήκα το γραπτό του και δημοσιεύω την πρώτη από τις τρεις σελίδες αναφοράς της έκθεσής του. Το θέμα ήταν: "Η αναχώρησίς μου δια την Κορέα." Επείδη έχει και ιστορική αξία μεταφέρω ολόκληρο το κείμενο, χωρίς να διατηρήσω με ακρίβεια την ορθογραφία, αφού και κάποιες λέξεις δεν ήταν ευδιάκριτες!

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΔΕΡΗ

" 'Ηταν 24 Ιανουαρίου 1951. Βρισκόμουν στην 2η Μεραρχία, διμοιρίτης Μπαζούκας. Πρωί πρωί, παίρνοντας το ρόφημα, τελειώνοντας όλη την υπηρεσία με φωνάζει ο Λοχαγός: "Κασέρη έχεις απόσπαση δια την Αθήνα. Παίρνω το φύλλο πορείας, χαιρετώ τους συναδέλφους μου και όλους τους Αξιωματικούς και αναχωρώ δια τον προορισμό μου. Παρουσιάστηκα στην 7η Μεραρχία. Προοριζόμουν για το Εκστρατευτικόν Σώμα Ελλάδος. Χωρίς να χάσω την ψυχραιμία μου, εκτέλεσα τας διαταγάς των ανωτέρων μου. 

 15 Φεβρουαρίου 1951: Ανέβηκα στο καράβι "Τζένερολ" γεμάτος από χαρά και περηφάνεια. Όλους μας ζητωκραύγαζαν και μας εύχονταν να γυρίσουμε νικητές στην πατρίδα μας.  Συνεχίζοντας το ταξίδι μας φτάσαμε στην Αλεξανδρέτα της Μικράς Ασίας. Επήραμε και Τούρκους στρατιώτας.

 Σε 24 ώρες φτάσαμε στο Πορτ Σάιντ. Συναντήσαμε εκεί Έλληνες να μας επισκεφτούν με δώρα στο δρόμο. Συναντούσαμε λιμάνια, ωραίες πόλεις και φανταστικά οροπέδια. Περάσαμε το διώρυγα του Σουέζ, δεξιά η Αίγυπτος, η Καλκούτα, Κολόμπος, Άντεν, Σιγκαπούρη, Σιάμ. Εξακολουθώντας φτάσαμε στο μεγάλο λιμάνι της Κορέας, το Μπουτάν. Χιλιάδες γυναίκες και παιδιά Νοτίου Κορέας μας δέχθηκαν με στρατιωτική ορχήστρα. Ζητωκραυγάζοντας φτάσαμε γρήγορα στο μέτωπο.

  Άρχισε το πρωί είκοσι μέρες προέλαση το Ελληνικόν Τάγμα πέραν του 38ου παραλλήλου. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα. Το Ελληνικόν Τάγμα γιορτάζαμε το Πάσχα. γνωρίσαμε πολύ παράξενα εθίματα. Οι Κινέζοι ήταν πολύ οπισθοδρομικός λαός. Ένα πρωινό του, γιορτή του Πέτρου και Παύλου, έφυγα αεροπορικώς για το Τόκιον, στο Κεντρικόν Νοσοκομείον, όπου νοσηλευόμουνα. Μέσα στο νοσοκομείο μας περιποιότανε πολύ καλά. Σε λίγο χρονικό διάστημα, την 1η Αυγούστου 1951, ανεβήκαμε στο καράβι "Ισλανδία" και αναχωρήσαμε για την πατρίδα μας με αρκετούς τραυματίες των Ηνωμένων Εθνών. Σε λίγο χρονικόν διάστημα φτάσαμε στην Σμύρνη και μας υποδεχτήκανε με ορχήστρα στρατιωτική. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1951, φτάσαμε στον Πειραιά. Εκεί μας περίμενε όλος ο στρατός με ορχήστρα. Μας πήγαν στην Πλατεία Κοραή, όπου μας περίμενε όλος ο λαός της Αθήνας κι οι Α.Α.Μ.Μ. οι Βασιλείς, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος. Μας έκανε παράκληση και δοξολογία για τους πεσόντας. 

  Ακολουθήσαμε για το 430 νοσοκομείον αναπήρων, 27 Σεπτεμβρίου. Έγινε η παρασημοφόρηση των τραυματιών με την απονομή του Πολεμικού Σταυρού και Μεταλλείων Εξαιρέτων Πράξεων. Μας δώσανε άδεια 30 ημερών και ο καθένας πήγε για το σπίτι του.

  Δεν περιγράφεται η περιπέτεια αυτή, όσο και να θέλω να λέω λεπτομέρειες. Με τη βοήθεια του Θεού ξαναγύρισα νικητής στην ποθητή μας πατρίδα και έκανα την προσευχή μου, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό.        (Χρήστος Κασέρης του Σιδέρη).

Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΕΡΜΠΕΖΗ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΦΑΡΑΣΟΠΟΥΛΟ

ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ''ΧΡΟΝΟ'' ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (ΔΕΚ 2020)

 Όταν έγινε η επιλογή μου για την Κορέα ήμουν έφεδρος στρατιώτης, δηλαδή δεν είχα απολυθεί ακόμη. Είχα συμπληρώσει 24 μήνες θητεία και υπηρετούσα εφεδρεία στο φυλάκιο της Νυμφαίας στο βουνό της Ροδόπης. Ήμουν χειριστής σε αντιαρματικό Μπαζούκας.
 Ήρθε ένα σήμα από το τάγμα και με κατέβασαν στην Κομοτηνή. Απ’ εκεί με έστειλαν στη Λάρισα μαζί με άλλους. Στη Λάρισα είχαμε μαζευτεί πολλοί στρατιώτες. Έκαναν επιλογή και συμπλήρωσαν την αποστολή κατά 100 ή παραπάνω άτομα. Από Λάρισα μας πήγαν στη Γλυφάδα όπου μας εκπαίδευσαν για μερικές μέρες. Εγώ δεν ήθελα να πάω και παραπονέθηκα, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα. Ήμουν προστάτης, είχα τρεις μικρότερες αδερφές και γέρους γονείς, όμως δεν λογαριάστηκαν αυτά. Μου είπαν: «Το κράτος αναλαμβάνει την προστασία των δικών σου». Κάθε μέρα στη διάρκεια της απουσίας μας ενημέρωναν τους γονείς μου με ειδικά μηνύματα μέσω στρατού και αστυνομίας.
 Το 1951 Φεβρουάριο μήνα 27-28; Μας έφεραν στον Πειραιά και ετοιμαζόμασταν να ανεβούμε στο καράβι που θα μας πήγαινε στην Κορέα.
 Εκεί γίνονταν ένας πόλεμος και η Ελλάδα είχε την υποχρέωση να στείλει στρατό ανάλογα με τις δυνάμεις που είχε. Ήρθαν γυναίκες επί τόπου να μας κατευοδώσουν και να μας ευχηθούν καλό γυρισμό. «Φίλες Στρατού» τις έλεγαν. Όλοι μαζί οι στρατιώτες βγήκαμε φωτογραφία (την έχω ακόμη). Ήμασταν ένας λόχος στρατιώτες περίπου.
 Εκεί είχαν έρθει πολλοί συγγενείς των στρατιωτών για να τους αποχαιρετήσουν. Οι πιο πολλοί είχαν συγγενείς, γυναίκες μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, φίλους. Εμείς όμως που ήμασταν από μακριά δεν είχαμε κανένα να μας πει ένα λόγο να θαρρέψει η ψυχή μας, να πάρουμε αναπνοή. Αυτό το πράγμα μας λύπησε πολύ εμένα και τους φίλους μου από Θράκη. Πολυχρόνης Δεμίρης από Πεντάλοφο Έβρου, ο Κουλακίδης Ευθύμιος από Κρυμνινό Ξάνθης - τώρα μένει στους Τοξότες παντρεμένος, Δεληγιαννίδης από Έβρο ήμασταν στον ίδιο λόχο.
 Εγώ ήμουν χειριστής-σκοπευτής αντιαρματικού ΠΑΟ. Είχα πάρει την ειδικότητα και ήμουν καλός χειριστής στα βαρέα όπλα. Εμείς και λίγοι ακόμα ήμασταν οι λυπημένοι και μας έτρωγε το παράπονο. (Εδώ τα μάτια του αφηγητή βουρκώνουν και δυσκολεύεται να μιλήσει).
 Το καράβι από Πειραιά πήγαινε σε διάφορα λιμάνια και έπαιρνε στρατιώτες για Κορέα. Πήραμε άντρες από Αλεξανδρέττα Τουρκίας, Πορτ Σαϊντ Αιγύπτου. Είχαμε και πολλούς Εγγλέζους στο καράβι.
 Όπου περνούσαμε μαζεύαμε ανθρώπους. Πήγαμε Κολόμπο και άλλα μικρά νησάκια.
 Μας ακολουθούσαν συνοδεία δυο αντιτορπιλικά για φύλαξη.
 Απ’ τη μέρα που κινήσαμε όσο να φτάσουμε στον προορισμό μας κάναμε 33 μέρες.
 Κατεβήκαμε στο λιμάνι Μπουσάν-Βουσάν της Κορέας και μόλις κατεβήκαμε μας οδήγησαν ίσα στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
 Μας ένταξαν τον καθένα ανάλογα με την ειδικότητα στην οργανωτική δομή του ελληνικού συντάγματος. Εμείς ήμασταν η δεύτερη αποστολή στην Κορέα. Πριν 3-4 μήνες είχε πάει η κυρία δύναμη του στρατού μας που ήταν το Σύνταγμα.
 Η υπηρεσία μου εκεί κράτησε κοντά έξι μήνες χωρίς να θυμάμαι με ακρίβεια. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν σε μάχες στην πρώτη γραμμή. Μόνο μια διακοπή μας κάνανε και πήγαμε 5-6 μέρες με αεροπλάνο στο Τόκιο για ψυχαγωγία-ξεκούραση.
 Εκεί μείναμε στο Αμερικανικό στρατόπεδο μαζί με τους Αμερικανούς στρατιώτες.
 Οι Τούρκοι ήταν πολύ περισσότεροι από εμάς. Είχαν δύναμη Μεραρχίας και παραπάνω.
 Από την ημέρα που πήγα μέχρι που γύρισα εγώ είχαμε 57 θύματα Έλληνες και 37 τραυματίες. Ο καταγραφέας έχει επιφύλαξη ως προς τους αριθμούς. Όλους τους νεκρούς τους έφεραν εδώ στην πατρίδα και τους θάψαμε. Από τις Σάπες είχαμε νεκρό τον Γιαννόπουλο, και στην ταφή του βοήθησα πρώτος εγώ.
 Σε όλες τις μάχες που δώσαμε πάντα ήμασταν νικητές. Δε μας νίκησαν ποτέ.
 Στο γυρισμό περάσαμε απ’ όλα τα κράτη που είχαμε περάσει στον πηγαιμό. Παντού αφήναμε τους τραυματίες και φεύγαμε.
 Στη Σμύρνη που ήταν το τελευταίο λιμάνι πριν φτάσουμε στον Πειραιά αφήσαμε 137 τραυματίες. Τους  νεκρούς δεν τους παίρναμε μαζί μας.
 Στο λιμάνι ήταν πολύς κόσμος απ’ όλη την Τουρκία που περίμεναν τους δικούς τους. Όλους τους κατεβάσανε με γερανό γιατί με τις σκάλες οι τραυματίες δε μπορούσαν να κατεβούν στην αποβάθρα.
 Εγώ έχω τη γνώμη ότι πάντα ο τολμών νικά. Στην αποστολή αυτή μόνο μια φορά μετάνιωσα που γεννήθηκα. Τον Ιούνιο-Ιούλιο μήνα δίνονταν ισχυρές μάχες στην Κορέα και ήρθαν από τον εχθρό βομβαρδιστικά αεροπλάνα που μας χτυπούσαν γερά. Κάθε βόμβα που έπεφτε άνοιγε λάκκο σαν πηγάδι. Ευτυχώς που ήρθαν γρήγορα τα Αμερικανικά αεροπλάνα και έδιωξαν τα εχθρικά.
 Την ημέρα αυτή ήταν που φοβήθηκα πολύ και σκέφτηκα: «Πάει τελείωσε. Θα μείνουν εδώ τα κοκαλάκια μας. Καλύτερα να μην είχα γεννηθεί ποτέ».
 Το πέρασμα του 38ου παράλληλου ήταν δικό μας έργο. Κι εγώ ήμουν μαζί με άλλους στους μαχητές  που έβαλαν σε κίνδυνο μεγάλο τη ζωή τους.
 Πρέπει να πω όμως πόσο φοβήθηκα και είπα μέσα μου: «Πάει τελείωσε. Μέχρι εδώ ήταν να καίει το καντήλι της ζωής μου».
 Η τότε εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ γράφει γι’ αυτό το κατόρθωμα μ’ έχει και φωτογραφία με το όπλο ΠΑΟ που ήμουν σκοπευτής και χειριστής. Αυτό το έχουν και στο Ίντερνετ.
 Εκεί που ήμασταν βλέπαμε τους Κορεάτες πολίτες που ήταν φοβισμένοι και διστακτικοί. Δεν τολμούσαν καλά καλά ούτε στο πρόσωπο να μας κοιτάξουν. Είχαμε πόλεμο και ο καθένας φοβάται απ’ εκείνον που δεν ξέρει. Εμείς τους βοηθούσαμε πολύ, και ήμασταν προσεκτικοί απέναντί τους. Είχαμε αυστηρές εντολές να φερόμαστε συνετά στους ανθρώπους που υπόφεραν από τον πόλεμο και ήταν δυστυχισμένοι γιατί πόλεμος σημαίνει καταστροφή, δυστυχία και φτώχεια.
 Στα λίγα μέρη που πηγαίναμε βλέπαμε μόνο άντρες. Τα κορίτσια και οι γυναίκες κρύβονταν, δε φαίνονταν πουθενά, ήταν σα να μην υπήρχαν πάνω στη γη κορίτσια και γυναίκες σ’ εκείνα τα μέρη.
 Απαγορεύονταν αυστηρά να βγαίνουμε έξω απ’ τη μονάδα, εκτός αν είχαμε διαταγή να πάμε κάπου για εκτέλεση υπηρεσίας. Γι’ αυτό και δεν υπήρχε επαφή με τους ανθρώπους του τόπου εκείνου.
 Δίναμε βοήθεια αν έρχονταν και μας ζητούσαν κάτι. Είχαμε πολλά αντίσκηνα για πρόσφυγες και στα μεγάλα αντίσκηνα είχαμε σχολεία με συσσίτιο για τα παιδιά και τους μεγάλους.
 Όσο για γυναίκες ακούγαμε περιστατικά που μας έκαναν να φοβόμαστε. Μας έλεγαν πως συνέβαινε στρατιώτες λιποτάκτες, πήγανε σε σπίτια για γυναίκες κι εκεί ο Κορεάτης τους σκοτώσανε. Αυτά και άλλα τέτοια μπορεί να μην ήταν αλήθεια αλλά μας έκαναν να φοβόμαστε.
 Μισθό δε μας έδιναν. Παίρναμε μόνο 15 δολάρια το μήνα για τις ανάγκες μας όπως εδώ στο στρατό δίνουν κάθε μήνα ελάχιστο ποσό για τα απαραίτητα έξοδα. Εκτός απ’ αυτά δε μας έδωσαν ούτε δραχμή. Όποιος λέει πως μας έδωσαν λεφτά είναι ψεύτης.
 Μια φορά μόνο μας πήγαν με αεροπλάνο για μια βδομάδα στο Τόκιο. Μας είπαν πως πηγαίνουμε για ψυχαγωγία και έτσι ήταν. Εμείς όμως από χωριά από τις συμβουλές που είχαμε και που βρεθήκαμε σε μεγάλη πόλη ήμασταν συγκρατημένοι και δεν τολμούσαμε να πάμε σε διασκεδαστικά μέρη.
 Στο Τόκιο είχε σπίτια νόμιμα με κορίτσια. Όποιος ήθελε πήγαινε. Οι γυναίκες αυτές ήταν της δουλειάς και ήξεραν να φερθούν με καλό τρόπο, αφού έπαιρναν λεφτά. Εκείνο τον καιρό οι στρατιώτες από τις συμμαχικές χώρες στην Ιαπωνία ήταν πρόσωπα που έβρισκαν μεγάλη παραδοχή και διάκριση απ’ όλους τους Ιάπωνες. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
 Μετά απ’ αυτά τα λίγα που είπα θέλω να χαιρετήσω τον λαό της Κορέας που υπόφερε πολύ εκείνα τα χρόνια. Τους εύχομαι να είναι καλά, να έχουν την ελευθερία και δημοκρατία στην πατρίδα τους. Ξέρω πως η Κορέα από τότε χώρισε στα δύο. Εύχομαι κάποτε τα δυο να γίνουν ένα κράτος όπως έγινε η Γερμανία, να προκόψουν και να ευτυχίσουν.
 Οι Νοτιοκορεάτες να μη ξεχάσουν πως για την ελευθερία που έχουν πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους πολλοί άνθρωποι από άλλες πατρίδες και την Ελλάδα.
 Βλέπω πως η Κορέα κάνει μεγάλη προκοπή τα τελευταία χρόνια. Τα αυτοκίνητα και οι μηχανές που βγάζει είναι πράγματα καλά και γερά.
 
Για την συμμετοχή μας στην Κορέα η Αμερική μας έδωσε μεγάλη βοήθεια, όπως το σχέδιο Μάρσαλ και πολλά πολεμικά αεροπλάνα, άρματα και άλλα όπλα. Μας έδωσαν και χρήματα, αλλά απ’ αυτά ωφελήθηκαν λίγοι καταφερτζήδες.
 Έδωσαν βοήθεια στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη. Όμως η Ελλάδα δικαιούνταν πολλά περισσότερα γιατί πολέμησε με δύναμη και ήταν νικητής, τον πρώτο καιρό του πολέμου. Και με τους Γερμανούς πολέμησε δυνατά και τους καθυστέρησε πολύ καιρό όσο τελικά να κατακτήσουν όλη τη χώρα.
 

Γύρω στα 1949 - 50. Ο στρατιώτης είναι ο Μπαδάνης Αντώνης του Γεωργίου, από τη Συκορράχη. Συμμετείχε στις επιχειρήσεις του ΕΚ.Σ.Ε. στην Κορέα. Έπεσε στο πεδίο της μάχης στις 28 Σεπτεμβρίου 1952. Από έναν έλεγχο που έκανα στο σχετικό έντυπο του ΓΕΣ, εντόπισα την πληροφορία ότι από τις 26 Ιουλίου μέχρι τις 28 Οκτωβρίου 1952 έγιναν διάφορες αμυντικές επιχειρήσεις ανατολικά του ποταμού Ιμτζίν. Πιθανόν σε κάποια από αυτές τις επιχειρήσεις να έπεσε στο πεδίο της μάχης. Τη φωτογραφία αλίευσα από το φίλο Κυριάκο Κεσκεσιάδη.

θα προστεθούν και άλλα στοιχεία....