Γύρω στα 1950: Κάπου στις Σάπες, σε μια γιορτή των προσκόπων. Την εποχή εκείνη Τοπικός Έφορος Σαπών ήταν ο Χριστόδουλος (Τόζιος) Πασχαλίδης (αριστερά) και αρχηγός στην ομάδα των Λυκοπούλων ο Κώστας Γιουφτσιάδης.  Οι δυο στρατιώτες βοηθούν στην οργάνωση της γιορτής με τα μηχανήματα και το μικρόφωνο για τη σχετική ομιλία. Ο στρατός ήταν μόνιμος συμπαραστάτης τέτοιων δραστηριοτήτων με την παροχή προσωπικού και μηχανημάτων, που δεν ήταν εύκολο να διαθέτουν οι τοπικοί σύλλογοι. Το πιο πιθανό είναι ο εξοπλισμός αυτός να ανήκε στο Τάγμα Εθνοφυλακής Σαπών. (Αρχείο: Κώστας Γιουφτσιάδης).

Κόρινθος 1951. Ο Κώστας Γιουφτσιάδης με κάποιον φίλο οπλίτη παρέα, στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, κάθονται κατάχαμα και τρώνε το μεσημεριανό συσσίτιο από τις καραβάνες.  Τραπέζια δεν υπάρχουν. Με τη βοήθεια του σακιδίου, μιας κουραμάνας, ενός παγουριού, κάθονται δίπλα σε κάποια συρματοπλέγματα απολαμβάνοντας το λιτό φαγητό τους.   Είκοσι χρόνια μετά στο ίδιο στρατόπεδο παρουσιάστηκα κι εγώ, αλλά αυτήν την ξεραΐλα δεν την είχαμε. Το στρατόπεδο ήταν όμορφο, με δρόμους και ψηλά δέντρα, κυρίως ευκαλύπτους. (Αρχείο: Κώστας Γιουφτσιάδης). 

Γύρω στα 1953 ή '54: Η παρέα των φίλων διασκεδάζει με ένα ποτηράκι κρασί ή κάτι τέτοιο. Δε χρειαζόταν πολλά πράγματα για να στηθεί το κέφι. Ένα χειροποίητο τραπέζι κι ένας πάγκος από σανίδια, ένα καφάσι ανάποδα γινόταν μια πρώτης τάξης καρέκλα και οι υπόλοιποι στο πόδι! Απαραίτητο βέβαια και το γραμμόφωνο!. Δεν είμαι σε θέση να καταλάβω πού βρισκόταν αυτό το "κέντρο διασκέδασης". Κάνω μια αυθαίρετη υπόθεση πως ίσως ήταν στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μέστης, στη γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής. Σίγουρα ήταν κάποια γιορτή, αφού όλοι τους ήταν καλοντυμένοι. Πάντως αν κάποιος αναγνωρίζει το μέρος αυτό ευχαρίστως θα περιμένω διόρθωση... Από τα πρόσωπα αναγνωρίζω τον Κώστα Γιουφτσιάδη και το Θανάση Μαλλίδη.

1955: Στον κεντρικό δρόμο στο ύψος όπου βρίσκεται σήμερα το κατάστημα οικοδομικών υλικών του Κώστα Παπαδόπουλου. Μια όμορφη φωτογραφία την περίοδο του χειμώνα με χιονισμένους τους δρόμους και τα σπίτια. Ο Κώστας Γιουφτσιάδης (κάτω) με παρέα μάλλον μουσουλμάνων Σαπαίων. Δυστυχώς δεν μπορώ να αναγνωρίσω με σιγουριά κανένα πρόσωπο.

21 Ioυλίου 1963. Χαρούμενες στιγμές οικογενειακής και φιλικής παρέας κάτω από τη σκιά του δέντρου σε παραλία της Μάκρης. Ήταν η εποχή που το σύνολο των κατοίκων τα καλοκαίρια, κυρίως τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτινές ημέρες, πήγαιναν στη Μάκρη για να δροσιστούν στις παραλίες της Αγίας Παρασκευής και του "Ντεμίρ Αλή". Θυμάμαι, μικρός τότε εγώ, ότι τις Κυριακές δεν υπήρχε  τετραγωνικό μέτρο κενό στις αμμουδιές και στη θάλασσα. Μετά το μπάνιο ακολουθούσε ένα καλό μεσημεριανό "τραπέζι" κατάχαμα με κουρελούδες αλλά με πολύ κέφι και τραγούδι. Νομίζω πως οι άνθρωποι τότε διασκέδαζαν πιο αυθόρμητα αν και με λιγότερα μέσα. Στη φωτογραφία αναγνωρίζω τον Ανέστη Χαρισιάδη με τη γυναίκα του Αγγέλα, το "Δημητράκη" που δούλευε στο Φαρμακείο του Χαστά, τον Κώστα Γιουφτσιάδη. Πιο πίσω ο μικρός Γιουφτσιάδης με τη Σταυρούλα και το Θόδωρο Βαλασιάδη, (οι 3 επόμενοι μου είναι άγνωστοι), το Βασίλη Μαλλίδη και τη γυναίκα του και στην άκρη δεξιά η Ζωή με τη μικρή Μαρία.

12 Δεκεμβρίου 1965: Τα χρόνια περνούν. Ο μαθητευόμενος Κώστας τώρα έχει το δικό του μαγαζί με έτοιμα βιομηχανοποιημένα παπούτσια, αλλά η περίοδος ακόμη είναι μεταβατική. Υπάρχουν ακόμη μερικοί άνθρωποι που προτιμούν τα χειροποίητα παπούτσια γι αυτό και ο πάγκος του παλιού τσαγκάρη εξακολουθεί να υπάρχει, όχι μόνο για καινούρια παπούτσια, αλλά και για να επισκευάζει τα παλιά χαλασμένα. Οι περισσότεροι άνθρωποι έφερναν τα παπούτσια τους για να τα διορθώσουν, να αλλάξουν σόλες, να μπαλώσουν τα σκισμένα ή τρύπια δέρματα κλπ. Μαθητής του Κώστα είναι τώρα ένας νεαρός με το όνομα Ευθύμιος Ουρεϊλίδης, ο γνωστός  σε όλους Θύμιος. Το καλύτερο παιδί της αγοράς. Πάντα με το χαμόγελο στο πρόσωπο. Κάποια εποχή έφυγε στη Γερμανία και ξαναήρθε παντρεμένος με την Γεωργία. Άνοιξε το δικό του αγορασμένο μαγαζάκι στα τσαγκαράδικα. Δούλεψε για μερικά χρόνια, αλλά οι οικογενειακές ανάγκες τον υποχρέωσαν να ξαναφύγει στη Γερμανία με τη γυναίκα του και το γιο τους Τάσο (ένα εξαίρετο παιδί). Η Ρένα, το δεύτερο παιδί τους έμεινε στην Ελλάδα. Κάποια μέρα μάθαμε το τραγικό νέο. Ο καλός μας άνθρωπος έφυγε  ξαφνικά. Να είσαι καλά φίλε μου Θύμιο, εκεί στον Παράδεισο που βρίσκεσαι.

Φωτογραφία από το "Καθάριο" της Ανατ. Θράκης γύρω στα 1900. Ιστορική οικογενειακή φωτογραφία της Ζωής Γιουφτσιάδου. Πάτερ φαμίλιας ο παππούς της Ανέστης Τζομπανίδης ή Τζαμπανίδης (πρώτος αριστερά των καθημένων) που δεν έζησε ποτέ στην Ελλάδα. Δίπλα του η γυναίκα του Αναστασία και με το μικρό της η κόρη τους Αγγέλα. Επάνω, από αριστερά τα αγόρια της οικογένειας Γιώργος, Δημήτρης και Χρήστος.  Την εποχή του 1922, στην Ελλάδα ήρθαν και εγκαταστάθηκαν ο Χρήστος και η Αγγέλα. Τα άλλα δυο αδέλφια στη Βουλγαρία, μέχρι το τέλος της ζωής τους. Την εποχή της προσφυγιάς, και κατά την καταγραφή των προσφύγων ο Χρήστος καταγράφηκε με το επώνυμο Ανέστογλου, ως το παιδί του Ανέστη (Τζομπανίδη). Ο Χρήστος Ανέστογλου παντρεύτηκε την Αιμιλία, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, την Αναστασία, το Γιώργο και τη Ζωή Ανέστογλου. Οι δυο τους έζησαν όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους στο χωριό Άμφια-Σαπών.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ