ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΜΕ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΕΙΡΑ 

Σάπες γύρω στα 1929 ή '30.  Ο υπολογισμός είναι δικός μου από την εκκλησία. Πρόκειται για τον τότε νεοανεγειρόμενο ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης, που ολοκληρώθηκε το 1931. Είναι ο γάμος του Παναγιώτη Πέτρογλου και της Δέσποινας Γκοτζαρίδου. Από τα πρόσωπα, εντόπισα τον ιερέα που είναι ο αρχιμανδρίτης ιερομόναχος Ιωαννίκειος, που ήταν και δάσκαλος την εποχή εκείνη. Μακάρι να μπορούσα κάποια στιγμή να αντικαταστήσω τη σπάνια αυτή φωτογραφία με μια πιο καθαρή έκδοση. [Αρχείο: Μαίρης Κ.Πέτρογλου].

1934. Από το πανηγύρι της Αετοκορυφής.  Από δεξιά ο Παναγιώτης Πέτρογλου, η γυναίκα του Δέσποινα, η μητέρα του Παναγιώτη η Ξαφίνη.  Και μόνο η παρουσία της δίνει πρόσθετη αξία στην οικογενειακή φωτογραφία. Οι άλλες οι γυναίκες είναι οι δυο αδελφές της Δέσποινας , η Σουλτάνα με τον άνδρα της Δημήτρη Καπζάλα και η Ευγενία, με το μωρό. μπορεί να ειναι η Ολυμπία. Δική μου υπόθεση: το αγοράκι όρθιο πρέπει να είναι ο Γιάννης του Αναστάση, γεννημένος το 1927. Ηλικιακά ταιριάζει να είναι. [Αρχείο-πληροφορίες: Μαίρη Κ. Πέτρογλου].

Ιούνιος του 1935 στο χωριό Πρωτάτο, από το πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος. Είναι από τις φωτογραφίες που με συγκλονίζουν! Οικογενειακό κειμήλιο για κάθε συγγενικό πρόσωπο.  Τα τρία αδέρφια Νικόλας, Αναστάσης και Παναγιώτης, όλοι με τα καπέλα. Δίπλα τους οι σύντροφοι της ζωής, Σμαράγδα, Ολυμπία και Δέσποινα.  Οι πληροφορίες για τα ονόματα των παιδιών προέρχονται από την Ξανθούλα Πέτρογλου Κιρκινέζη. Από αριστερά: ο μικρός είναι ο Γιάννης (1933) του Νικολάου, μετά ο Γιάννης (1927) του Αναστασίου, η Ζαφειρούλα, κόρη της Λαμπρινής Τζουνή από το συγγενικό περιβάλλον της Σμαράγδας και στην αγκαλιά του πατέρα της Αναστάση, η μικρή Χρυσούλα (1933). Δεν ξεφεύγει από την προσοχή του παρατηρητή και το κάρο που υπάρχει πίσω. Ήταν της οικογένειας και με αυτό έκαναν μεταφορές οικοσκευών, εμπορευμάτων κλπ. και το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για οικογενειακές ανάγκες αλλά και ως μέρος εμπορικής απασχόλησης. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν μηχανοκίνητα μεταφορικά μέσα.

"Ενθύμιον από τον γάμο μας" - 1930.  Το 1930 ο Νικόλαος Πέτρογλου, από την Πέτρα Ανατ. Θράκης παντρεύεται τη Σμαράγδα στις Σάπες. Απέκτησαν τρία παιδιά, το Γιάννη, την Ξανθούλα και τη Λαμπρούλα. 

Φωτογραφία που έλαβα πρόσφατα (Αυγ. 2022). Εικονίζονται ο Γιάννης Πέτρογλου και η Αριστέα το γένος  Τσιπρανίδη με καταγωγή από τα Άμφια Σαπών. Ο Γιάννης, είναι το μεγαλύτερο παιδί του Νικολάου και της Σμαράγδας. Ζουν στη Θεσσαλονίκη. Τη φωτογραφία μου έστειλε ο Νίκος, γιος του Γιάννη. Έχουν ένα ακόμη γιο, το Δημήτρη.  

Φωτογραφία της γιαγιάς Λαμπρινής το γένος Τριαντάφυλλου Τριανταφύλλου με καταγωγή από την Ανατολ. Ρωμυλία. Είναι η μητέρα της Σμαράγδας Πέτρογλου. Από αυτή πήρε το όνομά της η Λαμπρούλα,  το τρίτο παιδί του Νικολάου και της Σμαράγδας Πέτρογλου. Η γιαγια Λαμπρινή βίωσε ίσως την πιο σκληρή και απάνθρωπη συμπεριφορά των Βουλγάρων Κομητατζήδων. Γεννήθηκε γύρω στα 1875. Οι γονείς της την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και ο λόγος ήταν οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες. Πολύ νωρίς έχασε τον άνδρα της, καθώς τον δολοφόνησαν οι Βούλγαροι, αφού πρώτα τον βασάνισαν σκληρά. Στο μεταξύ με τα μικρά παιδιά της μετακινούνταν συνεχώς για να αποφύγουν τη σκληρότητα των Βουλγάρων. Πολύ γρήγορα οι γονείς της την πάντρεψαν πάλι, χωρίς ποτέ να μπορέσει να ζήσει με τον άνδρα της. Το 1910 μετακινήθηκε στη Γιάμπολη (Ιάμπολη), όπου έζησε πέντε χρόνια για να μετακινηθεί αργότερα στις Σαράντα Εκκλησιές. Στο μεταξύ κάνει και τρίτο γάμο με τον Τζουνή και έρχονται να κατοικήσουν στο Ιάσιο Σαπών, το 1922.  Την ιστορία μου διηγήθηκε η εγγονή της Ξανθούλα Πέτρογλου, από την οποία ζήτησα να μου γράψει όσα γνωρίζει για τη γιαγιά Λαμπρινή, γιατί η ζωή της είναι η ίδια η σκληρή ιστορία της εποχής εκείνης. Ίσως κάποια πράγματα τα περιέγραψα με ασαφή τρόπο και ελπίζω να επανέλθω σύντομα.  [Αρχείο: Ξανθούλα Πέτρογλου Κιρκινέζη].

1932 - 1941 : Παναγιώτης Πέτρογλου, γεννημένος το 1912, ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τη μητέρα και τ' αδέρφια του ως πρόσφυγας το 1922-23. Το 1932 παρουσιάστηκε στο στρατό και υπηρέτησε ένα μέρος της θητείας του στην Ξάνθη (όπου και η πρώτη φωτό).  Το 1940, επιστρατεύτηκε και πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο. Εκεί τραυματίστηκε και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. (2η φωτό μαζί με άλλους τραυματίες στρατιώτες). Κρίθηκε ως ανάπηρος πολέμου και γι αυτό μεταπολεμικά, έλαβε άδεια λειτουργίας περιπτέρου.  Στη συνέχεια αναφέρω πληροφορίες που μου έδωσε το πιο έγκυρο πρόσωπο, η Μαίρη Κ. Πέτρογλου. "παρόλο που ο Παναγιώτης ήταν ανάπηρος πολέμου, εξορίστηκε το 1948 στο Μακρονήσι για ένα περίπου χρόνο, γιατί πήρε μέρος στην Αντίσταση κατά των Γερμανών και Βουλγάρων και συγκεκριμένα στο ΕΑΜ. Επίσης και η γυναίκα του Δέσποινα εξορίστηκε το 1948 στο Τρίκερι για δέκα μήνες μαζί με το γιο της Κώστα,  ο οποίος ήταν 2 χρόνων. Ο Γιώργος, ο μεγαλύτερος γιος έμεινε στις Σάππες. Μαζι με τον Παναγιώτη, ήταν και ο Αναστάσης, ο αδελφός του στην Μακρόνησο εξορία. Εκεί, έμαθε ότι πέθανε η γυναίκα του η Ολυμπία.  (Αρχείο-Πληροφορίες: Μαίρη Κ. Πέτρογλου).

Σάπες γύρω στα 1935: Αλωνισμός με τη μοναδική τότε πατόζα του τόπου. Ήταν ιδιοκτησίας της οικογένειας Αγγελίδη Παναγιώτη.  Τα σακιά με το σιτάρι δένονται και μετά ζυγίζονται.  Πρόσωπα που έχουν αναγνωριστεί είναι: του Νικολάου Πέτρογλου (2ος από αριστερά) και Φωκίων Μπακιρτζής, πρώτος από δεξιά.

Νικόλαος Πέτρογλου: 1939-'40-'41. Στην αεράμυνα τρία χρόνια.  Από πρωτότυπη φωτογραφία. Εποχή πρωθυπουργίας Μεταξά. Τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν να γκριζάρουν και τον ουρανό της Ελλάδας. Οι Γερμανοί ήδη είχαν δείξει τις διαθέσεις τους. Συμμάχησαν με τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους. Αυτά τα πρόσωπα της φωτογραφίας ήταν εθνοφύλακες, στρατιώτες και αξιωματικοί στον Κέχρο, στην οροσειρά της Ροδόπης, σε μικρή απόσταση από τα Βουλγαρικά σύνορα. Ήδη ήταν γνωστό ότι κάποια στιγμή σ' εκείνα τα σημεία θα χτυπούσε ο εχθρός. Τρία χρόνια κράτησε η παραμονή τους στα βουνά, έχοντας και ως αποστολή να αντιμετωπίζουν και κάθε κίνδυνο από αέρα. Γι αυτό και αποτελούσαν το τμήμα της αεράμυνας. Ανάμεσά τους και ντόπιοι κάτοικοι, μουσουλμάνοι πομάκοι, που βοηθούσαν το στρατό, με εφόδια και τρόφιμα από τα σπίτια τους. Ανάμεσα στους στρατιώτες ήταν και ο Νικόλας Πέτρογλου, (3ος από αριστερά των καθημένων) ο Βασίλης Κυριαζίδης, ο Σταύρος Τζανίδης, ο Αλέκος Αγγελίδης, ο Γιώργος Εμμανουηλίδης και αρκετοί οπλίτες από το χωριό Χαμηλό-Σαπών. (Αρχείο: Ξανθούλα Πέτρογλου Κιρκινέζη).

Σάπες 1947: Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας γράφει: " Στου Καλογιάννη το καφενείο μαζί με τις φίλες μου κι έναν εθνοφρουρίτη που είχε δυο κορίτσια και ήθελε να βγει μαζί μας φωτογραφία".  Τα ονόματα των κοριτσιών από αριστερά: Χρυσούλα Πέτρογλου του Αναστάση, Λαφίνα Ευσταθοπούλου και αργότερα Δημητριάδη, Μαρία, ένα κοριτσάκι από τη Μέστη και Ξανθούλα Πέτρογλου του Νικολάου, μετέπειτα Κιρκινέζη, στην οποία και ανήκει η όμορφη αυτή φωτογραφία.  Παρατήρησα τη στάση του στρατιώτη, ο οποίος γονάτισε για να έχει το ίδιο ύψος με τα παιδιά, δείγμα ισότητας και σεβασμού στις μικρές φίλες. Και για την ιστορία αναφέρω και το όνομα του τότε σιδηρουργού, όπως φαίνεται από την πινακίδα: "Αμέτ Κιορ Αλή".  Το καφενείο του Καλογιάννη δεν υπάρχει σήμερα. Βρισκόταν στη γωνία δύο δρόμων που από τα παλιά σιδεράδικα , ο ένας οδηγούσε προς το τέμενος Τσαρσί τζαμί και ο άλλος στο μειονοτικό σχολείο. 

Πρώτη φωτό: 1950 - Κατάρα Ιωαννίνων.  Ο Γιάννης Πέτρογλου του Αναστασίου φορώντας τη στρατιωτική στολή με έναν συνάδελφό του καθοδηγεί με την ιδιότητα του χειριστή το στρατιωτικό μηχάνημα στα βουνά της Κατάρας, τότε που η ΜΟΜΑ προφανώς πραγματοποιούσε έργα διάνοιξης του δρόμου προς τα Γιάννενα.  Δεύτερη φωτογραφία: Πάλι ο Γιάννηςμ με ένα άλλο, παρόμοιο μηχάνημα του στρατού, αυτή τη φορά στην Κρήτη, συμμετέχει σε διαμορφώσεις-διανοίξεις δρόμων.  Εκείνο που παρατήρησα στη φωτογραφία είναι γραμμένη η λέξη ΑΕΚ στο εμπρός τμήμα του γκρέιντερ. Ήταν γνωστός ο Γιάννης για τα ΑΕΚτζήδικα αισθήματά του.  Τον θυμάμαι, μερικά χρόνια αργότερα, επειδή κι εγώ είμαι φίλος της ΑΕΚ, να μου λέει: "Τί έγινε ρε Γιώργο, πάλι χάσαμε σήμερα;". Κι όταν νικούσαμε: "Τί ομαδάρα ρε Γιώργο η ΑΕΚ. Τους σκίσαμε χθες"...  (Αρχείο: Ζωγράφος Πέτρογλου).

Πρωτάτο 1950: Στο πανηγύρι του Αγίου Πνεύματος. Αρχές καλοκαιριού και το πανηγύρι του Πρωτάτου ένα από τα σημαντικότερα, συγκέντρωνε χιλιάδες ανθρώπους της περιοχής. Το θυμάμαι κι εγώ. Ήταν ο καιρός που ζέσταινε και οι άνθρωποι απολάμβαναν την ομορφιά της καταπράσινης φύσης και το ποτάμι με το άφθονο νερό!  Τα πρόσωπα της φωτογραφίας: Επάνω σειρά: Παναγιώτα Γκοτζαρίδου, Θοδώρα Τραμπίδου, Χρυσούλα, Ξανθούλα και Δέσποινα Πέτρογλου. [;} Κάτω: Γιάννης και Γιάννης (ξαδέρφια), ο μικρός Κώστας, γιος της Δέσποινας και ο Παναγιώτης Τραμπίδης. (Αρχείο: Ξανθούλα Κιρκινέζη).

Σάπες, γύρω στο 1951. Περίοδος αποκριάς στον τόπο μας και όπως έχω αναφέρει ο κάθε κάτοικος, άνδρας ή γυναίκα, μικρός ή μεγάλος, συμμετείχαν στις αυθόρμητες λαϊκές καρναβαλικές εκδηλώσεις του τόπου. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στην αμφίεση. Παλιές παραδοσιακές στολές, ρούχα ανδρικά για τις γυναίκες ή γυναικεία για τους άνδρες ήταν αρκετά!  Τα πρόσωπα της φωτογραφίας από αριστερά: Δέσποινα Πέτρογλου, ο μικρός γιος της Κώστας, η Κατίνα Γκοτζαρίδου, Παναγιώτα Γκοτζαρίδου και Χρυσούλα Πέτρογλου. [αρχείο: Ξανθούλα Πέτρογλου].

Αετοκορυφή 1952: Στο πανηγύρι της Αναλήψεως. Ήταν τα χρόνια εκείνα που κάθε χωριό είχε και το δικό του πανηγύρι. Η Αετοκορυφή τιμούσε τη γιορτή της Αναλήψεως. Και βέβαια το τιμούσαν στο σύνολό τους οι κάτοικοι της περιοχής μας. Ήταν θρησκευτική γιορτή, αλλά ήταν και μια ευκαιρία για ξεκούραση και λίγη διασκέδαση για τις οικογένειες. Ο φακός του φωτογράφου αποτύπωσε μια τέτοια όμορφη εικόνα που αποκτά την ιδιαίτερη αξία της μετά από 65 και πλέον χρόνια! Τα περισσότερα είναι συγγενικά πρόσωπα. Από αριστερά: Γιάννης και Ξανθούλα Πέτρογλου (αδέλφια) του Νικολάου, Παναγιώτης Πέτρογλου, Κατίνα Μιλτσιάδου,  Κάτω: Χρυσούλα Πέτρογλου, Γκοτζαρίδου Παναγιώτα, Δέσποινα και ο μικρός γιος της Κώστας, Πατρούλα Τζανίδου. (Αρχείο: Ξανθούλα Κιρκινέζη).

Αλωνισμός του 1954, στο χωριό Μέστη. Στη φωτογραφία του Αλέκου Χαρισιάδη βλέπουμε το Γιώργο Πέτρογλου του Παναγιώτη την ώρα του φαγητού. Είναι από τις φωτογραφίες που δείχνουν τον τρόπο ζωής μιας παλιάς, περασμένης εποχής. Τότε, ο αλωνισμός κρατούσε πολλές ημέρες. Το συνεργείο κάθε πατόζας ήταν μεγάλο και με πολλούς εργάτες και ειδικότητες. Σε ηλικία 17 χρόνων δούλευε κι αυτός τα καλοκαίρια στις πατόζες κι επειδή η δουλειά τους διαρκούσε πολλές ώρες έτρωγαν σε πρόχειρες σκηνές, που ήταν ένα είδος μαγειρείου-εστιατορίου για να υπάρχει προστασία από το δυνατό ήλιο. Περισσότερες λεπτομέρειες για τις πατόζες και τις συνθήκες ζωής μπορείτε να διαβάσετε "εδώ" ...

Σάπες 1954 ή '55.  Εντυπωσιακή και χαρακτηριστική φωτογραφία μιας άλλης εποχής. Καλοκαίρι του 1954 ή ΄55. Διακρίνονται πολλά πρόσωπα, μικροί και μεγάλοι, σαν να ήθελαν να καταγράψουν μια εικόνα που για τις μελλοντικές γενιές θα ήταν άξια μελέτης. Ένα ερπυστριοφόρο τρακτέρ, μια αλωνιστική μηχανή, πατόζα όπως την έλεγαν τότε και ένα ακόμη μηχάνημα, που πιστεύω ότι ήταν ένα είδος κόσκινου διαλογής των δημητριακών και αποθήκευσης σε τσουβάλια. Τα μηχανήματα ήταν όλα ιδιοκτησίας του Αγροτικού Συνεταιρισμού Σαπών. Στη θέση του οδηγού ο Θωμάς Πέτρογλου. Άλλα πρόσωπα που εντοπίστηκαν είναι ο Αναστάσιος Πέτρογλου, που επάνω στην πατόζα κρατά ένα παιδί, πιθανόν ο Κώστας του Παναγιώτη. Δίπλα του ο Γ. Μπεκιαρίδης, ο Στ. Τσακαλίδης ο Γ. Γκοτζαρίδης. Πιο κάτω πολύ πιθανόν Ο Κ. Ευσταθόπουλος, ο Κεραμάρης Κων. με το γιο του Γιώργο στην αγκαλιά  Πιο πέρα ο Γιάννης Πέτρογλου του Νικολάου, ο Γιάννης Πέτρογλου του Αναστασίου.  Η φωτό έχει δημοσιευτεί στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ με χρονολογία 1952. Αν και μικρή σημασία έχει, υπολογίζω ότι ότι είναι το '54 ή '55, από το εξής: Στην αγκαλιά του Κεραμάρη Κων. (του κωφού, όπως τον έλεγαν) υπάρχει ο γιος του που ήταν συμμαθητής μου. Η ηλικία του μοιάζει για 3 ή 4 ετών σίγουρα. Γεννήθηκε το 1951.)  (Αρχείο Ζωγρ. Πέτρογλου). 

Καλοκαίρο του 1956, προς Καβύλη. 

Άλλη μια χαρακτηριστική φωτογραφία στα μέσα της δεκαετίας του '50.  Όλα τα μηχανήματα που είδαμε στην προηγούμενη φωτογραφία υπάρχουν κι εδώ. Το ερπυστριοφόρο τρακτέρ FIAT, τραβάει από πίσω την πατόζα και πιο πίσω το κόσκινο, καθώς κατευθύνεται προς το χωριό της Καβύλης. Οδηγός είναι ο Γιάννης Πέτρογλου του Αναστασίου Mε την πατόζα αυτή αλώνιζαν όχι μόνο στα αλώνια των Σαπών, αλλά και των γύρω χωριών, όπως στο Χαμηλό, στη Συκορράχη, στην Αετοκορυφή και αλλού. Μέχρι και στην Καβύλη του Έβρου έφτανε. Εκεί δούλεψαν οι: Παν. Τραμπίδης, Αλ. Χαρισιάδης, Γιάννης και Θωμάς Πέτρογλου και πολλοί άλλοι. [Αρχείο: Ζωγράφ. Πέτρογλου].

Από το γάμο της Χρυσούλας Πέτρογλου του Αναστάση, λίγο πριν ξεκινήσουν για την εκκλησία. Τα πρόσωπα της αναμνηστικής φωτογραφίας από δεξιά: Δέσποινα, ο άνδρας της Γιάννης, ο Γιώργος, δίπλα του ο πατέρας του Παναγιώτης, ο Θωμάς, αδερφός της νύφης και δίπλα ο πατέρας Αναστάσης. Πίσω με το πηλίκιο του σχολείου Κώστας. Πιο πέρα η Δέσποινα, η Σμαράγδα, και ο γιος της Γιάννης. [Αρχείο-πληροφορίες: Μαίρη Κ.Πέτρογλου].

Σάπες 25 Μαρτίου 1963:  Ήταν η πρώτη εμφάνιση της Φιλαρμονικής του Δήμου Σαπών στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου 1963. Τη θυμάμαι κι εγώ την ημέρα εκείνη ή καλύτερα θα έλεγα τη νύχτα!  Πρωί πρωί, νύχτα ακόμη, βγήκαμε για πρώτη φορά στους δρόμους της πόλης μας παιανίζοντας το εωθινό της ημέρας.  Κάτι πρωτόγνωρο για τους κατοίκους, που άνοιγαν νυχτιάτικα τα παράθυρα και τις πόρτες να δουν και να ακούσουν στην πρώτη εμφάνισή της!  Αργότερα βγήκαμε στην εκκλησία, όχι βέβαια με στολές, αλλά με τα δικά μας ρούχα, ένα σκούρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και γραβάτα!   Στη φωτογραφία πέντε από τα μέλη της φιλαρμονικής, από αριστερά: Αθ. Κρυστάλλης, Λευτέρης Θεοδωρίδης, Γιούλης Κρυστάλλης, Δημήτρης Μαυρίδης και ο Κώστας Πέτρογλου. [Αρχείο: Μαίρη Κ. Πέτρογλου].

Σάπες 26 Φεβρουαρίου 1967: Από το γάμο του Γιώργου Πέτρογλου [2ος] με την Ελευθερία Σαμίδου[3η]. Πρώτη από αριστερά η μητέρα του Δέσποινα, ο πατέρας Παναγιώτης με το μικρότερο γιο του Κώστα.  Τα μικρά είναι η Ολυμπία κόρη του Γιάννη, ο Κυριάκος Δεβετζής, γιος της αδελφής της Δέσποινας. Το τρίτο κοριτσάκι δεν αναγνωρίστηκε! [Αρχείο:Μαίρης Κ. Πέτρογλου].

Σάπες 1969. Η φωτογραφία του γάμου του Θωμά Πέτρογλου του Αναστάση με τη Μαρία, το γένος Φρυδά. Ο γάμος είχε γίνει στις Σάπες. Έζησαν μερικά ακόμη χρόνια εδώ και αργότερα μετακόμισαν για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα.  Απέκτησαν δυο παιδιά, τον Αναστάσιο , που γεννήθηκε στις Σάπες και την Ειρήνη (Ρένα), η οποία  μου έστειλε τη φωτογραφία.  

Σάπες 1971, μπροστά το παντοπωλείο του πατέρα μου. Μερικά από τα μέλη της οικογένειας Πέτρογλου. Καθιστός ο παππούς Παναγιώτης με τον εγγονό του επίσης Παναγιώτη στην αγκαλιά. Τα υπόλοιπα παιδιά από αριστερά: Δέσποινα του Γιώργου, Ολυμπία, Ζωγράφος και Αναστάσιος, του Ιωάννη (δεν είναι στη φωτογραφία) και Αναστάσιος, που τον κρατά από το χέρι ο πατέρας του Θωμάς. Δίπλα του η γυναίκα του Μαρία, η Δέσποινα, συζ. Ιωάννη, Δέσποινα, σύζ, Παναγιώτη, Ελευθερία και ο άντρας της Γεώργιος Πέτρογλου του Παναγιώτη.  (Αρχείο: Ζωγράφος Πέτρογλου).

Σάπες 1972:  Ο Παναγιώτης Πέτρογλου έξω από το περίπτερό του, έτοιμος να εξυπηρετήσει τους πολλούς πελάτες του. Τον θυμάμαι καλά τον "κυρ Παναγιώτη", αφού τα πρώτα 14 χρόνια της ζωής μου τα πέρασα εκεί δίπλα. Εκεί ήταν και το μπακάλικο του πατέρα μου. Πολλές φορές, ειδικά τα καλοκαίρια, με φώναζε και μου έδινε ένα χαρτάκι με παραγγελίες τσιγάρων. Περιέγραφε με πλήρη ακρίβεια τα κουτιά και τις τιμές. Στο τέλος έβγαινε ένα σύνολο, ας πούμε 50 δρχ και πενήντα έξ λεπτά. Τα 56 λεπτά ήταν οι τρύπιες δεκάρες! Συνήθως οι υπολογισμοί του ήταν ακριβείς. Τις κάποιες λίγες φορές που διαφωνούσε ο αντιπρόσωπος των τσιγάρων κρατούσε την παραγγελία, μ' έστελνε πίσω να φέρω τη διαφορά που δεν ήταν 1-2 λεπτά και μετά παραλάμβανα το πακέτο και το παρέδιδα στον Παναγιώτη, τον περιπτερά. Εκεί γνώρισα και τη Δέσποινα, τη γυναίκα του, το Γιώργο και τον Κώστα, τους δυο γιους του. Σήμερα, μετά τόσα χρόνια, κανένα από αυτά τα πρόσωπα δεν βρίσκεται στη ζωή! Πάντα όμως θα τους θυμάμαι, γιατί αποτελούν ένα κομμάτι των παιδικών μου αναμνήσεων...  (Αρχείο φωτο: Μαίρη Κων. Πέτρογλου).

1 Απριλίου του 1972... στο Αννόβερο της τότε Δυτ. Γερμανίας. Αναμνηστική φωτογραφία από τους αρραβώνες του Κώστα Πέτρογλου με τη Μαίρη Παπαδοπούλου.  Ο γάμος έγινε στις 25 Σεπτέμβρη του 1972 στην Κολωνία , όπου ήταν και  τόπος κατοικίας. Το πρώτο παιδί, ο Παναγιώτης γεννήθηκε το 1973. Το δεύτερο παιδί, η Νικολέτα, όνομα από τον παππού της Νικόλαο Παπαδόπουλο, το 1984. Ο Παναγιώτης ζει στη Γερμανία και η Νικολέτα, εδώ και πέντε χρόνια στην Αθήνα.  Ο Κώστας έφυγε από τη ζωή στις 4 /3 /2006.  [Αρχείο-πληροφορίες : Μαίρη Κ. Πέτρογλου]...