O Αλέκος ήταν το 2ο κατά σειρά παιδί του Γιάννη Κιρκινέζη.  Ήταν αυτός που συνέχισε την τέχνη του πατέρα του και όπως ήταν φυσικό την έμαθε από αυτόν. Από  18 χρόνων ήταν ο βοηθός του και τη συνέχισε για πολλά χρόνια, περίπου μέχρι το 1970.  Μετά άλλαξε το αντικείμενο της δουλειάς του, επειδή κατάλαβε ότι η κατασκευή των κάρων δεν είχε πλέον μέλλον. Σιγά-σιγά η χρήση μηχανοκίνητων μέσων, όπως τα φορτηγά, τα τρακτέρ κλπ άρχισε να γενικεύεται και οι άνθρωποι, όλο και λιγότερο ενδιαφερόταν να αποκτήσουν κάρο. Στο εμπόριο οι μεταφορές γινόταν με αυτοκινούμενα φορτηγά και στη γεωργία τα τρακτέρ με τις πλατφόρμες εξυπηρετούσαν εύκολα και γρήγορα τους αγρότες.  

  Ασχολήθηκε με την ξυλουργία,  πουλώντας ξυλεία για τους ανθρώπους που ήθελαν να αγοράσουν σανίδια, καδρόνια και διάφορα άλλα υλικά, όλα φτιαγμένα από ξύλο. Αγόραζε κορμούς δέντρων και τους έκοβε με την πριονοκορδέλα του.  

  Το 2004, όταν τον καλέσαμε στο σχολείο για να μας μιλήσει για την τέχνη του καροποιού, ήταν 75 ετών και ήταν πια στη σύνταξη.  Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, ο Αλέκος δεν βρίσκεται στη ζωή. Ενώ είχε και τη μεγάλη ατυχία να χάσει πολύ νέο και το γιο του Γιάννη σε τροχαίο ατύχημα,  ένα γεγονός που σημάδεψε πολύ  δυσάρεστα όλη την οικογένεια! 

  Το δεύτερο παιδί του, η Βίκυ, είναι  εκπαιδευτικός και εργάζεται στην Κομοτηνή.

Σάπες 1952. Της Κυριακής τα πρωινά, μετά τη Θεία Λειτουργία, οι Σαπαίοι συνήθιζαν να κατεβαίνουν για μια βόλτα στο δρόμο του πάρκου, που ήταν ελεύθερος από αυτοκίνητα, αφού η διέλευσή τους ήταν κάτι σπάνιο. Παρατήρησα δε ότι δεξιά της φωτογραφίας υπάρχει κι ένα κάρο κι έκανα την υπόθεση ότι πιθανόν να ήταν κατασκευαστής του και ο Αλέκος Κιρκινέζης (αριστερά). Τα άλλα δύο πρόσωπα είναι ο Χριστόδουλος(Τόζιος) Πασχαλίδης και ο Γρηγόρης Χαριτόπουλος.

Γύρω στα 1955: Στο ξυλουργείο του Αλέκου Κιρκινέζη. Την τέχνη του καροποιού συνέχισε με την ίδια επιτυχία και ο γιος του Γιάννη, ο Αλέκος Κιρκινέζης.  Από τη φωτογραφία εύκολα μπορεί κάποιος να συμπεράνει ότι κάρα εξακολουθούσαν να κατασκευάζονται και την εποχή του 1970. Στο βάθος φαίνονται κρεμασμένα, αλλά και στα ράφια οι άξονες (κεφαλάρια) των τροχών. Εδώ ο Αλέκος κόβει στην κορδέλα ένα καδρόνι, που φαίνεται να προορίζεται για τα πλευρικά τοιχώματα του κάρου. Τον παρακολουθεί ο Άγγελος Τζανίδης, που για κάποιο χρονικό διάστημα δούλεψε πλάι του, πριν φύγει για τη Γερμανία.

Τα μέρη του κάρου, όπως μας τα σχεδίασε ο Αλέκος Κιρκινέζης.  Αυτό το σχέδιο το έκανε με τα χέρια του ο Αλέκος Κιρκινέζης και το κράτησα στον υπολογιστή μου. Το 2004, το σχολείο στο οποίο ήμουν διευθυντής ολοκλήρωσε μια μοναδική εργασία, που τυπώθηκε και σε βιβλίο, με θέμα τα επαγγέλματα που χάθηκαν ή χάνονται στις Σάπες.  Τον Αλέκο, καλέσαμε στο σχολείο για να μας μιλήσει για τη δουλειά του καροποιού, όπως την έξερε από μικρό παιδί. Κι αυτός, πρόθυμος, ήρθε κι μας έφερε το σκίτσο που έδειχνε τα μέρη του κάρου. Ήταν ένας  εξαίρετος άνθρωπος! 

Δημοτικό Σχολείο Σαπών 2004. Στα πλαίσια της σχολικής εργασίας που ανάφερα πιο πάνω, καλέσαμε τον Αλέκο Κιρκινέζη, που ήρθε και μίλησε με μεγάλη προθυμία στα παιδιά για την τέχνη του, όταν εργαζόταν. Το 2004, ήταν συνταξιούχος και οι αναμνήσεις του ακουγόταν σαν παραμύθι στα παιδιά της τάξης.  Δασκάλα του τμήματος εκείνης της χρονιάς ήταν η Ροδούλα Λουπάτατζη. (Αρχείο Γ. Κεραμυδά).

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΙΡΚΙΝΕΖΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΚΙΡΚΙΝΕΖΗΣ

Πάτερ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΙΡΚΙΝΕΖΗΣ

ΗΛΙΑΣ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗ ΜΠΟΜΠΟΤΑ