Αναμνήσεις του Κώστα Βραδέλη (γιατρού).

 Α' Μέρος

  Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από την τριπλή φασιστική κατοχή (Γ ερμανίας - Ιταλίας - Βουλγαρίας) τον Οκτώβρη του 1944, και της Θράκης από τους Βούλγαρους, η πατρίδα μας προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της, να οργανωθεί  και να αναπτύξει τις κρατικές δομές και υπηρεσίες.  Άμεσο ενδιαφέρον έδειξε στη  λειτουργία των σχολείων.

  Έτσι στο “Σαψί” το Δημοτικό σχολείο άρχισε να λειτουργεί το 1945, και το Γυμνάσιο το 1946. Φυσικά η λειτουργία τους στην αρχή ήταν υποτυπώδης και προβληματική.  Το Δημοτικό είχε ωραίο κτήριο και αίθουσες.

  Το Γυμνάσιο αρχικά, χρησιμοποίησε αίθουσες του Δημοτικού σχολείου τις απογευματινές ώρες, γιατί δεν είχε δικό του κτήριο.  Οι πρώτοι καθηγητές ήταν ο Χατζηβασιλειάδης, φιλόλογος, η γυναίκα του, η Νοελί που ήταν καθηγήτρια Γαλλικών και ο Μιχαλακέας καθηγητής Μαθηματικών.

  Αν υπήρχαν και άλλοι δεν θυμάμαι, γιατί εγώ τότε ήμουν μαθητής Δημοτικού και τα ονόματα αυτών των τριών καθηγητών τα άκουγα από την αδελφή μου τη Δόμνα που ήταν στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου.  Φυσικά αυτοί οι καθηγητές έκαναν και μαθήματα εκτός της ειδικότητάς τους γιατί ήταν λίγοι.

  Τότε, για να πάει κανείς από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο έδινε γραπτές εξετάσεις, τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβρη.

 Αργότερα, πότε ακριβώς δεν θυμάμαι, νοικιάστηκε ένα σπίτι εκεί που είναι τώρα το «Πολύκεντρο» Σαπών και χρησιμοποιήθηκε σαν κύριο κτήριο Γυμνασίου.  Εγώ για Γυμνάσιο θυμάμαι αυτό το σπίτι, σ’ αυτό έβγαλα τις περισσότερες τάξεις του Οκτατάξιου τότε Γυμνασίου.

  Το κτήριο ήταν ένα ωραίο νεοκλασικό διώροφο σπίτι.  Στο ισόγειο υπήρχε μια αποθήκη, ένα δωμάτιο για αίθουσα διδασκαλίας, και ένα γραφείο καθηγητών.  Γραφείο Γυμνασιάρχου δεν υπήρχε.   Στον επάνω όροφο ανεβαίναμε από μια τσιμεντένια σκάλα με 10-15 σκαλιά που τον χειμώνα που έβρεχε η χιόνιζε και πάγωναν τα νερά ήταν πολύ επικίνδυνα.

  Εκεί υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα διδασκαλίας, που πιθανώς ήταν η σαλοτραπεζαρία του σπιτιού και δύο μικρότερες, που ήταν τα υπνοδωμάτια. Μπροστά στο σπίτι αυτό - Γυμνάσιο υπήρχε μια μεγάλη αυλή, η οποία προς νότο έφτανε μέχρι τον ξεροπόταμο Σαπ-ντερέ.

  Στην αυλή όταν ήρθε ο γυμναστής Κώστας Λουρίκας, στήσαμε ένα δίχτυ (φιλέ) για βόλεϊ και μια μπασκέτα για μπάσκετ.  Εμείς μέχρι τότε δεν γνωρίζαμε το μπάσκετ αλλά μόνο το ποδόσφαιρο και το βόλεϊ.

  Φυσικά εκτός από τις αίθουσες αυτού του κτηρίου, τα απογεύματα χρησιμοποιούσαμε και αίθουσες του Δημοτικού, ιδίως για τις μικρότερες τάξεις που είχαν περισσότερα παιδιά.

  Στην αυλή λοιπόν αυτού του κτηρίου βγαίναμε τα διαλείμματα  και τις κενές ώρες  και άλλοι παίζανε βόλεϊ ή μπάσκετ, άλλοι διαβάζανε ή ακούγανε από κάποιον διαβασμένο το μάθημα της επόμενης ώρας που δεν πρόλαβαν να διαβάσουν στο σπίτι  και άλλοι ρίχνανε κρυφές ματιές, ή κάνανε βόλτα με τα κοράσια που ήταν ερωτευμένοι!

  Οι καθηγητές μας ήταν αρκετοί και πολύ καλοί.

  Θα αρχίσω από το  σπουδαίο Γυμνασιάρχη μας Βασίλειο Κουτουμάνη, Αρβανίτικης καταγωγής από τη Θήβα.  Δεν είχε οικογένεια και ξόδευε αρκετά λεφτά από τον πενιχρό μισθό του για έξοδα του σχολείου. Φρόντιζε τόσο πολύ για την μόρφωση μας ώστε όταν είχαμε κενές ώρες και τριγυρνούσαμε στην αυλή του σχολείου ή θέλαμε να πάμε στο Δεντράκι, μας μάζευε και μας έλυνε ασκήσεις Μαθηματικών και Φυσικής, αντί να κάθεται στο γραφείο  ή να κάνει άλλες δουλειές του σχολείου.

  Εάν δεν αγωνιζόταν ο Κουτουμάνης, από κοντά και ο αδελφός μου ο Άγγελος, σαν πρόεδρος της σχολικής επιτροπής, το Γυμνάσιο θα είχε κλείσει κάποια εποχή, γιατί δεν είχε αρκετούς μαθητές.  Η διατήρηση του οφείλονταν στους αγώνες του Κουτουμάνη που με προσωπικές παραστάσεις και έγγραφα κατάφερε να το κρατήσει ανοικτό.

 Καταλαβαίνετε  πόσοι από μας θα μπορούσαν να πάνε στο Γυμνάσιο Κομοτηνής ή Αλεξανδρούπολης εκείνη την εποχή του εμφυλίου  και τα χρόνια μετά τον εμφύλιο με τόση φτώχεια και κακομοιριά!  Θα μέναμε με τα γράμματα του Δημοτικού  και η τύχη  και σταδιοδρομία μας θα ήταν τελείως άλλη.

 Όταν έκαμνα ειδικότητα στην Αθήνα  (1969- 1971) πήγα και βρήκα τον καλό μας δάσκαλο Κουτουμάνη, που έμενε σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα μόνος και ημιπληγικός!  Δεν είχε κάνει οικογένεια, αφιερώθηκε στο λειτούργημά του  και πέθανε κακήν κακώς μέσα στο φτηνό ξενοδοχείο.

  Ο Μαρκόπουλος, με μια μικρή αναπηρία ήταν πολύ καλός φιλόλογος. Δεν περιορίζονταν μόνο στα σχολικά βιβλία. Μας δίδασκε και από άλλα, για τους αρχαίους  Έλληνες, την τέχνη τους, τον πολιτισμό τους  και τη  γλώσσα τους, που επηρέασαν όλον τον Δυτικό πολιτισμό.

 Καθηγητής Φυσικής ήταν και ο Επτανήσιος Μουζάκης, θεολόγοι δε ο Μαυραγάνης , Αθανασόπουλος και Κατούδης.  Ο τελευταίος μας έκανε ένα απόγευμα την εβδομάδα και κατηχητικό.  Ο Αθανασόπουλος που ήταν «έξω καρδιά», ερωτεύθηκε την ωραία φιλόλογό μας Στεργιοπούλου, στις απέραντες βόλτες που κάνανε από τα μνήματα μέχρι το Αρσάκειο και παντρευτήκανε!  Στο «Σαψί» αγαπηθήκανε και παντρευτήκανε επίσης ο Τρεμόπουλος με την Κομοτηναία φιλόλογο,  που ξεχνώ το επίθετό της.

  Πολύ καλός μαθηματικός ήταν και ο Πόντιος   Μουρατίδης, που προσπαθούσε να κάνει τον αυστηρό, αλλά δεν τα κατάφερνε, γι αυτό συνέχεια κάπνιζε!   Ο γυμναστής μας Κώστας Λουρίκας, που παντρεύτηκε την όμορφη και γλυκιά γειτονοπούλα μου Κατίνα Αγγελίδου, ήταν καλός γυμναστής, σβέλτος, νευρικός και με πολύ όρεξη στη δουλειά του.

  Υπήρχε και μια άλλη καθηγήτρια, νομίζω φιλόλογος ,  όμως μου διαφεύγει το όνομά της.

  Τέλος θυμάμαι τον πανύψηλο φυσικό Παπαευσταθίου, που καθόταν μαζί με το  Μαρκόπουλο στο σπίτι της Βαρυτίμης, λίγα μέτρα από το Γυμνάσιο.

  Υπήρχαν μερικοί καθηγητές που κάναν  ιδιαίτερα βοηθητικά μαθήματα σε αδύνατους, μαθητές, σε φτωχούς  ή σε μαθητές που εργαζόντουσαν, για να μη χάσουν την χρονιά τους, φυσικά δωρεάν.

  Σήμερα πολλοί καθηγητές δεν διδάσκουν στην τάξη για να πάνε οι μαθητές σε ιδιαίτερα στα σπίτια τους!   Τότε ο μισθός ήταν πιο λίγος από σήμερα, όμως οι καθηγητές ξέρανε και πιστεύανε ότι κάνουν λειτούργημα.

  Όμως κι εμείς οι γιατροί, για να μην αφήσω και τη φάρα μου απ' έξω, που είμαστε χειρότεροι από τους σημερινούς καθηγητές!   Από τους καθηγητές αυτούς, αν ζει κανείς, του εύχομαι κάθε ευτυχία, όπως και στους απογόνους του.  Για τους πεθαμένους, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.

Γιατί πράγματι στους γονείς μας οφείλουμε τη  ζωή (ζειν), στους δασκάλους μας όμως την καλή ζωή (ευ ζειν).

Αυτό πιστεύω ειλικρινά.

Β' μέρος

 Είπα στο πρώτο μέρος ότι η προσπάθεια των καθηγητών για την μόρφωση μας ήταν μεγάλη, όμως και η δίψα των παιδιών για μόρφωση ήταν τεράστια. Ήθελαν πάση θυσία να μορφωθούν γιατί έτσι ήλπιζαν ότι θα καλυτέρευε η ζωή τους και θα απαλλάσσονταν από τα χωράφια, και τα ζώα. Το ίδιο σκεφτόταν και οι γονείς των παιδιών. Αυτό εξηγεί το πήγαινε - έλα 5-6 παιδιών, καθημερινά από τα Κασσιτερά στο Σαψί για να παρακολουθούν το Γυμνάσιο, όπως και παιδιών από άλλα χωριά.

  Θυμάμαι ότι από τα Κασσιτερά ερχόταν ο Ξενοφών Βασιλειάδης, ο Μιχάλης Κωφίδης, ο Γιάννης Φουρνιάδης που πέθανε νωρίς, ο Αναστάσιος Παρχαρίδης και η Φωτεινή Μαυρίδου. Εάν υπήρχαν και άλλοι δεν τους θυμάμαι. Αυτά τα παιδιά τότε, δεν είχαν λεφτά για να νοικιάσουν δωμάτια στο Σαψί και να τρώνε έξω. Έτσι για δύο χρόνια νομίζω κράτησε αυτό το πήγαινε - έλα και σταμάτησε τέλος 1947- αρχές 1948, στο φόρτε του εμφυλίου πολέμου όταν κατέβασαν όλα τα γύρω χωριά στο Σαψί, που ήταν οχυρωμένο με 13 φυλάκια νομίζω. Η δράση, αυτή, δηλαδή το άδειασμα των χωριών, που έγινε σε όλη την Ελλάδα απεφασίσθη για να στερήσει τους αντάρτες του Δ.Σ.Ε. από έμψυχο υλικό δηλαδή μαχητές και μαχήτριες, αλλά και από τρόφιμα. Ήταν σχέδιο των προστατών μας τότε Αμερικανών. Βλέπετε η Ελλάδα είχε πάντοτε προστάτες, από καταβολής του Ελληνικού κράτους, μέχρι σήμερα με την τρόικα.

  Την ίδια δουλειά με τα παιδιά από τα Κασσιτερά, κάνανε, και παιδιά από τον Έβρενο, Λύκειο, Αρσάκειο. Από τον Έβρενο θυμάμαι των Κώστα Χρηστακίδη κατοπινό ταχυδρόμο Σαπών, τον Λεοντή Νταρόγλου, παπά στην Κομοτηνή, τον αγαπητό μου φίλο Ανέστη Αντωνίου και το Νίκο Γκαγκατσά. Από το Λύκειο πηγαινοερχόταν ο Κλούβας και ένας Αλέκος του οποίου το επίθετο δεν θυμάμαι. Από το Αρσάκειο ήταν πολλά παιδιά γιατί και η απόσταση ήταν μικρή. Ήταν ο συμμαθητής μου Γ. Κολάκης, που ζει στον Καναδά, ο Βασίλης Αντάκης συνάδελφος μου ορθοπεδικός, ο Κουγιουρούκης, ο Κώστας Χριστακάκης και άλλους που ξεχνώ. Όταν συγκεντρώθηκαν τα χωριά στο Σαψί αυξήθηκαν οι μαθητές του Γυμνασίου. Από την Μέστη θυμάμαι τον Θανάση Καβούνη συμμαθητής μου, τον Καρανικόλα, τον Καζάκη και τον Τσαλισκάνη. Από το Χαμηλό τον Ανέστη Ζαφειριάδη και Θανάση Μαλλέ, συμμαθητές μου, Γ ιάννη Μαλλέ, Καλλιόπη Γκαζίνου. Από τον Αετόλοφο τον Λάμπη Δαμιανίδη, τον Κώστα Ζαειφίδη. Από την Κίρκη τον Μπεβούδα και τους αδελφούς Ταραντούλη. Από τα Κασσιτερά ήταν πάρα πολλοί. Αναφέρω μόνο τους φίλους μου Τάκη Καλπίδη και Χρήστο Καβαζίδη, και συμμαθητές μου και τον Όμηρο Μαυρίδη που έκανε πολύ καλή σταδιοδρομία στη Γερμανία, όπως και ο Παναγιώτης Βεζυρίδης.

Εκτός από τους μαθητές των Σαπών και των γύρω χωριών στο Γυμνάσιο μας φοιτούσαν και μαθητές από την λεξανδρούπολη, την Κομοτηνή και την Ξάνθη. Οι περισσότεροι γιατί είχαν αποβληθεί ως ζωηροί. Άλλοι γιατί είχαμε καλό Γυμνάσιο. Από την Αλεξανδρούπολη ήταν ο Γιάννης Κουραντζής, καλός μου φίλος, και εκδότης εφημερίδας στην Αλεξανδρούπολη, ο Λάκης Πρίτσος, ο Νίκος Δημητρίου, και ο Τάκης που δεν θυμάμαι το επίθετό του. Ήταν όμως πολύ καλός αθλητής στα 400 μέτρα με εμπόδια του «Εθνικού» Αλεξανδρούπολης που εκείνη την εποχή ήταν μέσα στις 3-4 καλύτερες ομάδες της Ελλάδος στον κλασικό αθλητισμό. Από την Κομοτηνή ήταν ο Στέφανος Αμαξόπουλος, ο Αριστείδης Παλιαδέλλης και ο Γιάννης Βαρτζόπουλος. Από την Ξάνθη ο Στέλιος, αγαπητός φίλος, ανιψιός της οδοντιάτρου Μαρίκας Μαργαρίτου. Το Γυμνάσιο εκείνο τελείωσε και ο Γιάννης Συμεωνίδης φίλος μου, που ζούσε στο Σαψί μαζί με τις δύο όμορφες αδελφές του και τον θείο τους τον Αριστείδη τον Αμερικανό. Ο αείμνηστος Γιάννης, πήγε στη Νότιο Αφρική, δούλεψε, πρόκοψε, έκανε λεφτά τα οποία πεθαίνοντας τα άφησε στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Φοιτούσαν και χωροφύλακες, που ήθελαν να πάρουν απολυτήριο, για να έχουν καλύτερη σταδιοδρομία στην υπηρεσία τους. Ήταν ο Γιάννης Παναγόπουλος, κατοπινός βιβλιοπώλης, ο Στέφανος Ζηβελδής και ο Στέλιος Τουλούσης, από τον Ίασμο. Τέλος από τη μειονότητα θυμάμαι τον Ντερτλή-Ογλού, και τον Ισμαήλ- Χατζή Μουσταφά φίλο μου, καλό μαθητή, καλό ποδοσφαιριστή και καλό ταβλαδόρο.

  Το Γυμνάσιο μας ήταν μεικτό, δηλαδή είχε αγόρια και κορίτσια μαζί σε αντίθεση με τα Γυμνάσια Κομοτηνής και Αλεξανδρούπολης που ήταν αμιγή, δηλαδή Αρρένων και Θηλέων. Οι μαθήτριες ήταν ντυμένες ομοιόμορφα με μαύρα φουστάνια (ποδιές) που είχαν άσπρα γιακαδάκια. Εμείς φορούσαμε το μαθητικό πηλήκιο με την κουκουβάγια. Αυτά ήταν υποχρεωτικά και αν καμιά ή κανείς συλλαμβανόταν χωρίς ποδιά ή καπέλο, ήταν λόγος τιμωρίας.

Η κυκλοφορία ήταν απαγορευμένη ύστερα από κάποια ώρα, βραδινή. Εάν κυκλοφορούσες πάλι είχες τιμωρία, εκτός εάν αποδεδειγμένα είχες δουλειά. Ποτά και τσιγάρα επίσης. Εάν πιανόσουνα μπορεί να ήταν λόγος αποβολής. Φοβόμασταν τόσο πολύ τους καθηγητές, ώστε εμείς οι ποδοσφαιριστές, να προσπαθούμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο που ήταν τότε εκεί που είναι τώρα το Κέντρο Υγείας, από το Δεντράκι ή το ποτάμι ώστε να μη μας δουν οι Στεργιοπούλου - Αθανασόπουλος και Κατούδης που καθόντουσαν στο σπίτι του Μηνά Κοτσαμπασίδη, ή ο Μαρκόπουλος και ο Παπαευσταθίου που καθόντουσαν στο σπίτι της Βαρύτιμης στον άλλο δρόμο.

Το πρωί κτυπούσε το κουδούνι, παρατασσόμασταν μπροστά στο σχολείο ενώπιον των καθηγητών χώρια οι μαθητές και οι μαθήτριες. Κάποιος ή κάποια έλεγε την προσευχή (Πάτερ ημών) και μπαίναμε ήσυχα στις αίθουσες για μάθημα. Τα θρανία ήταν μονοκόμματα και καθόμασταν 3 σε ένα θρανίο μπροστά τα κορίτσια και οι κοντοί και πίσω οι ψηλοί. Από το Δημοτικό για να μπούμε στο Γυμνάσιο δίναμε εξετάσεις γραπτές, Ιούνιο και Σεπτέμβρη. Κάθε. Κυριακή πηγαίναμε στην Εκκλησία συντεταγμένοι με κάποιο καθηγητή. Ένα απόγευμα την εβδομάδα, κάναμε κατηχητικό με τον Κατούδη. Την μεγάλη εβδομάδα οι μαθήτριες θα στόλιζαν τον Επιτάφιο, και γκρουπ μαθητών και μαθητριών έψελναν τα εγκώμια. Οι εξετάσεις για να πας στην άλλη τάξη ήταν γραπτές. Δεν θυμάμαι όμως σε πόσα μαθήματα μπορούσες να μείνεις μετεξεταστέος και να τα ξαναδώσεις τον Σεπτέμβρη.

 Δύο τρεις φορές το χρόνο επισκεπτόταν το Γυμνάσιο επιθεωρητές και κάνανε αξιολογήσεις των καθηγητών. θυμάμαι τον επιθεωρητή Μαμέλη nou αξιολογούσε τους φιλολόγους. Δεν ξέρω αν ήταν αρκετή και σοβαρή η αξιολόγηση, ξέρω όμως σήμερα δεν δεχόταν καμία αξιολόγηση ούτε οι καθηγητές, ούτε τα Πανεπιστήμια όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Θέλουν και τους αρκεί η αξιολόγηση των φοιτητικών παρατάξεων, με τις οποίες συναλλάσσονται χυδαία. Τα βιβλία τα αγοράζαμε και επειδή οι περισσότεροι δεν μπορούσαμε να τα αγοράσουμε όλα, κάναμε ανταλλαγές μεταξύ μας. Τα προσέχαμε δε σαν κόρη οφθαλμού, για να τα δώσουμε σε παιδιά που ακολουθούσαν. Σήμερα τα παίρνουν δωρεάν, και στο τέλος τα καίνε. Σχεδόν όλοι μας κάναμε και δουλειές στα σπίτια μας ή στη αγορά, όπως ο συγχωρεμένος αγαπητός μου φίλος Τάκης Καλπίδης, που έκανε τον αχθοφόρο όταν σχολούσαμε για να θρέψει τη χήρα μάνα του και την αδελφή του. Εγώ ασχολιόμουνα με τα χωράφια και τα λίγα πρόβατα που είχαμε. Διάβαζα κυρίως τις πρωινές ώρες πριν πάω το σχολείο, όταν σηκωνόταν η μάνα μου να ζυμώσει ή να κάνει άλλες δουλειές. Μερικά χρόνια διαβάζαμε με γκαζόλαμπα γιατί δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά και όταν ήρθε δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν όλοι. Εκδρομές - περιπάτους πηγαίναμε στο πάρκο που ήταν τότε εκεί που είναι το σημερινό Γυμνάσιο, ή στο Δεντράκι. Οι ημερήσιες ήτανε στο Πρωτάτο, Αρριανά και Μάκρη. Η τάξη μου, όταν αποφοιτούσαμε, πήγε ημερήσια εκδρομή στην Καβάλα.

Οι σημερινές πενθήμερες εκδρομές ύποπτες εκδρομές δεν υπήρχαν. Θέλω να θυμίσω στους νέους ότι τα ωραία πεύκα που υπάρχουν στους λόφους που είναι ανατολικά του παλαιού δρόμου των Κασσιτερών, εμείς τα φυτέψαμε τότε σε διάφορες εκδρομές, με τις οδηγίες και την επίβλεψη των καθηγητών μας και κυρίως του Λουρίκα και του Μουζάκη.

Η παρέα μου στο Γυμνάσιο ήταν ο συγχωρεμένος Ηλίας Αντωνιάδης, ο Νίκος Μούκανος από το Λύκειο, ο Χουσεΐν Χαντζή Χασάν, που ζει σήμερα στην Τουρκία, ο Λάμπης Σαγίρης, ο φανάκος του Γαβριήλ, ο Άγγελος Τζανίδης και οι συμποδοσφαιριστές μου. Στο τέλος της χρονιάς κάναμε γυμναστικές επιδείξεις. Επίσης μια ομάδα από αγόρια και κορίτσια με τις καλύτερες επιδόσεις μετείχαμε στους Παμμαθητικούς αθλητικούς αγώνες Θράκης που γινόντουσαν στην Ξάνθη - Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη. Πολύ καλούς αθλητές που θυμάμαι ήταν ο Στέλιος Σταμπουλίδης από την Κομοτηνή, ο μετέπειτα φαρμακοποιός, στα 100 και 200 μέτρα, ο Φουτσιτζίδης από την Αλεξανδρούπολη στον απλούν και ο Νίκος Γκαργκάνας από το Σουφλί, ο μετέπειτα Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος στο Λίθο.

Τελειώνοντας θέλω να αναφέρω τα ονόματα των συμμαθητών και συμμαθητριών αυτών που αποφοιτήσαμε το 1955-56. Να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτούς που φύγανε από τη ζωή, όπως η γλυκειά και όμορφη ξαδέλφη μου Νίτσα Σκοπιανού και ο αγαπητός μου φίλος Τάκης Καλπίδης και σε όποιους άλλους, που δεν γνωρίζω. Σε όσους ζουν όμως στέλνω την αγάπη μου, τη φιλία μου και τους βεβαιώνω ότι πάντα θα τους θυμάμαι.

 Εάν από τον παρακάτω κατάλογο παραλείψω κάποιον ή κάποια, ζητώ συγνώμη δεν το κάνω από σκοπό απλώς τα χρόνια πέρασαν και η μνήμη λιγόστεψε.

Απόφοιτοι Γυμνασίου Σαπών 1955-56. Βικτώρια Βασιλειάδου- Βασιλική Βεργίδου -Αναστασία Κουμασίδου- Φεβρωνία Σκοπιανού -Όλγα Συμεωνίδου- Ηλίας Αντωνιάδης -Ανδρέας Βασιλειάδης -Αναστάσιος Βεζυρίδης -Κων/νος Βραδέλης -Ανέστης Ζαφειριάδης –Χρήστος Καβαζίδης -Γεώργιος Κολάκης -Αθανάσιος Καβούνης -Δημήτριος Καλπίδης -ΒασίλειοςΚαραγκιοζίδης -Αθανάσιος Μαλλές -Όμηρος Μαυρίδης -Χρηστός Ουρεϊλίδης -Χαράλαμπος Σαγίρης -Κων/νος Χριστακίδης

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Ελεύθερη Άποψη". 14/12/2012. και 20/12/2012.

Επίσης:Αναμνήσεις από το Δημοτικό Σχολείο Σαπών

Στην πρώτη σελίδα