ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

Γύρω στα 1948. Μπροστά στο καφενείο του "Μιλιαζίμ" (σήμερα Μίλτου Μαυρίδη).  Βρισκόταν στα "τσαγκαράδικα"!  Οι περισσότεροι είναι τσαγκάρηδες και οι νεότεροι μαθητευόμενοι. Τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν έτοιμα παπούτσια. Όλα γινόταν στα τσαγκαράδικα. Εκεί οι ιδιοκτήτες ήταν οι πρώτοι τεχνίτες και κοντά τους μάθαιναν την τέχνη και οι μαθητευόμενοι. Η απασχόληση στο επάγγελμα αυτό ήταν πάντα καθημερινή και διαρκής. Ένα ζευγάρι παπούτσια χρειαζόταν μέρες για να ολοκληρωθεί. Αλλά και αργότερα, καθώς τα φορεμένα παπούτσια  άρχισαν να φθείρονται και να χαλούν, έπρεπε να πάνε στον τσαγκάρη για να τα διορθώσει!  Η φωτογραφία ανήκει στο Χουσεΐν Μπεκίρ του οποίου ο παππούς, Μουαζίρ Μπεκίρ Χουσεΐν (άκρη δεξιά) και ο πατέρας του Μουζίρ Μπεκίρ Χασάν (στη μέση όρθιος πίσω από το καθιστό παιδί), ήταν τσαγκάρηδες...  Το παιδί αυτό είναι ο Κώστας Παπαδόπουλος, μαθητευόμενος τσαγκάρης τότε κι αυτός, ο οποίος γύρω στα 1970, μετανάστευσε μόνιμα στις ΗΠΑ, όπου και απεβίωσε.

Ο παππούς Μουαζίρ Μπεκίρ Χουσεΐν, καθώς σκάβει με το φτιάρι το μπαξέ τους. Παρ' όλη την ηλικία του δεν το βάζει κάτω. Καθώς περνά ο χειμώνας ο χειμώνας έρχεται ο καιρός για να ετοιμαστούν και να φυτευτούν τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά φυτά! (Από το αρχείο του γιατρού Χουσείν Μπεκίρ.

 Μοναδική  φωτογραφία, που υπολογίζεται γύρω στο 1955 στις Σάπες.   Χάρη στους φίλους Παύλο Παυλίδη, που οι ντόπιοι τον ξέρουμε ως Παυλάκο (εργαζόταν στου Ζαμπογιάννη) και του Μπαλτά Οσμάν, αναγνωρίστηκε ο άνθρωπος που κάθεται μπροστά στο περίεργο μηχάνημα. Λεγόταν Μαντατζή Ισμαήλ, πεθερός του Νασούφ Χότζα (για όσους ξέρουν).  Η εργασία που κάνουν μου φάνηκε απίστευτη. Τα καλάμια που φαίνονται είναι ζαχαροκάλαμα κι αυτό που κάνουν είναι να βγάλουν από τα καλάμια τη ζάχαρι. Φαίνεται ότι στην επεξεργασία αυτή συμμετέχουν και τα ζώα. Αν μάθω περισσότερα για τη διαδικασία θα επανέλθω.(Αρχείο: Χουσεΐν Μπεκίρ).

Δύο χαρακτηριστικές δωτογραφίες εποχής από το αρχείο του Χουσεΐν. Μάλιστα αυτή που δείχνει το όργωμα με τα γελάδια την τράβηξε ο ίδιος με την πρώτη ερασιτεχνική φωτογραφική μηχανή που αγόρασε γύρω στο 1970 από την Κομοτηνή. Το άροτρο κρατάει ο Μαντατζί Ισμαήλ. πεθερός του Νασούφ Χοτζα και τα ζώα ο Γιουσούφ Ντερβίς  Χότζα. ο μεγάλος γαμπρός του Μάντατζι Ισμαήλ.  Η 2η φωτογραφία με τον αργαλιό σε δράση από τη θεία του Χουσεΐν Αϊσέ. την ώρα που υφαίνει ! Ήταν η μητέρα του Γιακούπ του υδραυλικού. Ο άντρας της λεγόταν Κουρού Αλή, πρώτος ξάδερφος του πατέρα του γιατρού Χουσεΐν. Οι φωτογραφίες αυτές έχουν μεγάλη αξία για τους νεότερους. Μπορούν και μαθαίνουν τον τρόπο ζωής της περασμένης εποχής.

Σάπες δεκαετία του΄50 - ΄60.

 1η φωτογραφια: Ο πιο στενός δρόμος των Σαπών, ένα κανονικό σοκάκι! Χωράει να περάσει μόνο ο πεζός ή κάποιο ποδήλατο. Στη γειτονιά, όταν ήμασταν παιδιά το λέγαμε " Το στενό του Αμπάς (Abbas). Επειδή δε φωτιζοταν καλά τα βράδια...κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα παιδιά παράξενες ιστορίες για φαντασματα κτλ...
2η Φωτογραφία: Μια σπάνια εικόνα για το σήμερα, αλλά πολύ συνηθισμένη τότε. Πολλά γαϊδουράκια φορτωμένα με κορμούς δέντρων που προορίζονταν για θέρμανση τους μήνες του χειμώνα. Ο γιατρός σχολιάζει πώς πρόκειται για γαϊδουράκια Δ.Χ. Εϊχες γαϊδουράκι, αλλά δεν είχες χρόνο ή την ικανότητα να πας ο ίδιος στο βουνό για ξύλα! Τότε έδινες το ζώο σου σαν κάτι που έμοιαζε με ενοίκιο! Υπήρχαν μερικά άτομα από τις Σάπες (π.χ. ο Σακάρ Χουσεΐν) που έπαιρνε το δικό σου γαιδούρι μαζί με το δικο του, ίσως και από άλλα άτομα... Τη μία μέρα έφερνε ξύλα για τον εαυτό του και την επόμενη σε αυτόν που του δάνειζε το γαΐδουράκι του!
3η Φωτογραφία: Ένας κάτοικος των Σαπών έρχεται από το βουνό, με το γαΐδουράκι φορτωμένο ξύλα. Τα ξύλα αυτά προοριζόταν για κάψιμο στις σόμπες ή τα τζάκια το χειμώνα και φυσικά η μεταφορά των ξύλων άρχιζε προτού έρθει ο χειμώνας, αλλά συνεχιζόταν και κατά τη διάρκειά του, αφού οι ποσότητες δεν ήταν μεγάλες!
4η φωτογραφία: Ένας αγρότης μπαίνει στο Σαψί από τη Β.Α. είσοδο, δίπλα από το σημερινό Συνεργείο Αυτοκινήτων του Μποσνάκ Μπατίν. Την εποχή εκείνη ήταν πολύτιμο πράγμα για τον κάθε αγρότη να έχει δικό του κάρο. Με αυτό μετέφερε τα μεγάλα ή μικρά πράγματα για να πάει στο χωράφι του, στο σπίτι του, στις μετακινήσεις της οικογένειάς!
Θυμάμαι κι εγώ τότε που πολλοί άνθρωποι πωλούσαν τα ξύλα σε όσους τα χρειαζόταν. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω πώς γύρω στα 1960, ένα φορτίο ξύλα με γαΐδουράκι στοίχιζε 15 δραχμές!

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2016: Πιστοποιητικό του καθηγητή Ορθοπαιδικής Γ. Καπετάνου, το οποίο πιστοποιεί ότι ο Χουσεΐν Μπεκίρ ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο επιστημονικές κοινότητες που κάθε δύο χρόνια πραγματοποιούσαν επιστημονικά Συνέδρια ανάμεσα στους Έλληνες και Τούρκους γιατρούς.  

ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΑΠΩΝ: Ο γιατρός Χουσεΐν Μπεκίρ, λόγω και της ειδικότητας του ορθοπαιδικού μιλά προς τους ακροατές. Το εξειδικευμένο θέμα:  " Αθλητικές κακώσεις - Πρόληψη και θεραπεία" αφορούσε τους αθλητές και τους ποδοσφαιριστές του τόπου και όχι μόνο.    

Οικογενειακή φωτογραφία στις Ηνωμένες Πολιτείες και συγκεκριμένα στο Λος Άντζελες, όπου σπούδαζε ένα από τα παιδιά του. (Η Σελίν πραγματοποιούσε το διδακτορικό της στο  Πανεπιστήμιο (Ψυχολογία) SANTA BARBARA.  Από αριστερά, ο πατέρας Χουσεΐν, η μητέρα Οζγκιούλ, ο γιος Σερκάν και η κόρη Σελίν. Όμορφες οικογενειακές στιγμές!

Από τις πιο πρόσφατες φωτογραφίες με το γιατρό Χουσεϊν Μπεκίρ. Από την εκπαίδευση των φοιτητών και ειδικευόμενων γιατρών της Πανεπιστημιακής Ορθοπεδικής Κλινικής της Σμύρνης.

πρώτη καταχώρηση: 

16 Ιουνίου 2021